Το ανά χείρας πόνημα, αποτελεί έργο Ζωής του συγγραφέως και δείγμα έντονου και φλογερού τοπικού πατριωτισμού. Ο Θεoδόσnς Δημόπουλος (1898-1959), υπήρξε υπάλληλος της Τραπέζης της Ελλάδος, μέλος πολυπληθούς οικογενείας και έζησε σχεδόν όλη του την ενήλικη ζωή στην Αθήνα κι άλλες πόλεις (Γρεβενά, Καλαμάτα...) μακριά από την γενέτειρα του. Ωστόσο, φλεγόταν από έναν έντονο τοπικό πατριωτισμό και υπερηφάνεια για το Ναύπλιο και το ιστορικό παρελθόν του. Η πόλη αυτή, αποτελούσε για το συΥΥραφέα όχι μόνο το γενέθλιο τόπο και το μέρος όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια και την εφηβεία αλλά κι ένα ιδεατό χώρο όπου το ένδοξο παρελθόν, η εξαιρετική τοποθεσία και τα ευγενή Χαρακτηριστικά των κατοίκων, του προσέδιδαν κύρος και γεννούσαν μια πραγματική λατρεία:
- "Είμαι Ναυπλιεύς!" - έλεγαν οι παλιότεροι, φράση που, στα χείλη τους, αντιστοιχούσε περίπου σε τίτλο ευγενείας. Ευγενείας ενός αστικού στρώματος με καλούς τρόπους, αγάπη για τη μουσική και τα γράμματα, ενδεχομένως ένδοξη καταγωγή από τους αγωνιστές του 1821, πολιτών του πρώτου ελληνικού άστεως. Ο Δημόπουλος, συνέλεγε με μεθοδικότητα και επιμονή για δεκαετίες, δηλαδή περίπου από τη δεκαετία του '20 μέχρι εκείνη του '50, κάθε έγγραφο, παλιά εφημερίδα, μελέτη, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, δημοτικό τραγούδι ή παλιά φωτογραφία, που αναφερόταν στο αγαπημένο του Ναύπλιο. Είχε στενή φιλία με πολλούς λογοτέχνες της Αθήνας, όπως τους Σωτήρη Σκίπη, τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο, τον Άλκη Τροπαιάτη και φυσικά όλους τους Αναπλιώτες όπως τον Άγγελο Τερζάκη - με τον οποίο υπάρχει μεγάλη αλληλογραφία, τον λόγιο και πολιτικό Πραξιτέλη Μουτζουρίδη - άλλον Ναυπλιολάτρη με εκτεταμένη αρθρογραφία για την πόλη του τον βάρδο του Ναυπλίου, ποιητή Αντώνη Λεκόπουλο (Α. Αναπλιώτη), τον λόγιο Σπύρο Παναγιωτόπουλο, τους στρατηγούς Βάσο Βραχνό - ήρωα του Αλβανικού Μετώπου και Νίκο Μπιζάvn, τους οποίους συναντούσε κάθε Κυριακή στο καφενείο του Ζαχαράτου. Επίσης, είχε στενές σχέσεις με τον Ε. Φωτιάδη, διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ο οποίος του προμήθευε πλήθος τοπικών εφημερίδων του Ναυπλίου. [...]
(Γιώργος Ρούβαλης, από την εισαγωγή του α' τόμου)
Ο Θεοδόσιος Δημόπουλος γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1898 και έφυγε από τη ζωή αιφνιδίως στην Αθήνα το 1959. Ήταν το 3ο παιδί -το πρώτο αγόρι πολύτεκνης οικογένειας με 8 παιδιά (2 κορίτσια και 6 αγόρια). Τελείωσε στο Ναύπλιο τις εγκύκλιες σπουδές του το 1915 και αμέσως ενεγράφη στη Νομική Σχολή στην Αθήνα. Έχασε τον πατέρα του -και αυτόν αιφνιδίως- το 1917. Το γεγονός αυτό τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Ναύπλιο για να συμπαρασταθεί στη μητέρα του Αικατερίνη, στην οικογενειακή επιχείρηση. Το 1919 μόλις ανέλαβαν την επιχείρηση τα αδέλφια του, διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα στο Ναύπλιο, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1928 οπότε μετετάγη στην Τράπεζα της Ελλάδος, στην οποία τελείωσε την καριέρα του το 1953. Τα χρόνια της παραμονής του στο Ναύπλιο (1917-1928) συνεργάστηκε με την τοπική εφημερίδα "Σύνταγμα" και ανέπτυξε αδελφική φιλία με τον "Τζαννίνο" Ιατρού, διευθυντή της.
Από μαθητής ακόμη είχε δείξει την κλίση του προς τα γράμματα και τη δημοσιογραφία. Ήταν φανατικός αναγνώστης και συνδρομητής της "Διάπλασης των Παίδων" και δημοσίευσε κείμενά του, κυρίως διηγήματα, και σχολίαζε κοινωνικά θέματα της εποχής. Είχε το ψευδώνυμο "Θέος (Θεοδόσιος) Δήλος (Δημόπουλος)".
Από το 1923 άρχισε η συστηματική μελέτη και ταξινόμηση του υλικού που συνέλεγε. Μελέτησε βιβλιογραφία (παλαιά και νέα), εφημερίδες, αρχεία (δημόσια και ιδιωτικά) και ό,τι άλλο θεωρούσε πρόσφορο και αναγκαίο για να ολοκληρώσει το έργο της ζωής του. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα, μετά το 1928, παράλληλα με την εργασία του στην τράπεζα, δημοσιογραφούσε για πέντε χρόνια στην εφημερίδα "Έθνος". Αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει τη δεύτερη αγάπη του, που ήταν η δημοσιογραφία, και να ασχοληθεί πλέον με την πρώτη και μεγάλη αγάπη του, την ιστορία της γενέτειρας πόλης του, το Ναύπλιο.
