Έρχεσαι και φεύγεις και επιστρέφεις κάθε φορά και μ’ άλλο όνομα, με τη δροσιά, τα πάθη, μάρτυρας ενός νέου έρωτα που φεγγοβολάει, αστραποβολάει πριν τον συμπαρασύρει, σαν κόκκο άμμου, φευγάτος άνεμος. Κι εκεί που σε χάνω, με συναρπάζει η γλυκύτητα των τρόπων σου, το σφιχτό κορμί σου, το βογγητό σου και τα λόγια του πόθου σου, καθώς Ζωή σε φωνάζω, την ώρα που αναμετριέμαι με το άγνωστο, που ξαφνικά μοιάζει δικό μου.
Κι αν έρθεις όμως δεν θα είσαι αυτό που ήσουν, γιατί η ελπίδα μου μεταφυτεύτηκε σε λάθος χώμα και φοβάμαι να σε ανακαλύψω σε κάποιο άλλο όνομα, σ’ ένα άλλο σώμα. Γιατί κι αυτό όπως ήρθε θα φύγει.
Μικρά κείμενα, γεμάτα λυρισμό, για τη μοναξιά και τον έρωτα, τη θλίψη του αποχωρισμού και την ελπίδα ενός νέου πάθους.
Ο Νίκος Παπανικολάου γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Ε.Μ.Π. ως Χημικός Μηχανικός. Αρνούμενος το ωράριο εργασίας, αποφάσισε να στραφεί στη φιλαρέσκεια και το γράψιμο! Σε λίγα χρόνια, περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες της δημοσιογραφίας, κατάφερε, να δουλεύει... επί 24ώρου βάσεως. Συνεργάστηκε με πλήθος περιοδικών ως συντάκτης και αργότερα ως αρχισυντάκτης ή Διευθυντής Σύνταξης και σε εφημερίδες, όπως τον "Ελεύθερο Τύπο", την "Εξουσία", τη "Βραδυνή", την "Ακρόπολη" και την "Ελευθεροτυπία".
