- Έτσι είναι, Έφιξ, αναστέναξε η Εσθήρ. Αχ, τι έγνοιες μας έδωσε αυτό το παιδί. Λες και μας κυνηγάει η δυστυχία. Ναι, αυτός που μας κατέστρεψε, παντρεύεται τώρα μια τιποτένια, μια κουρελιάρα, κι η Νοεμί, πάλι, αρνιέται τα πλούτη και νομίζω πως στο βάθος, τον αγαπάει τον Πρέντου. Έτσι λέω. Γιατί, Έφιξ, να μας κυνηγάει πάντα η δυστυχία; Ο Έφιξ σκεφτόταν με το κεφάλι χαμηλωμένο.
- Έτσι σαν καλάμια στον αγέρα, κυρία Εσθήρ. Ναι! Καλάμια είμαστε εμείς κι η τύχη αγέρας.
- Ναι, καταλαβαίνω, μα γιατί να 'χουμε τέτοια τύχη κι όχι άλλη;
- Κι ο αγέρας, γιατί να φυσάει; Μόνο ο Θεός το ξέρει.
