Καμμένα βούρλα

"ΚΑΜΜΕΝΑ ΒΟΥΡΛΑ": Γεροντάκια με παιδικό μυαλό ή παιδιά σε σώμα ηλικιωμένου; Είναι πολλά τα ερωτήματα, πολλές οι απορίες, και στη μέση το ατελείωτο ψάξιμο για το νόημα της ζωής. Πρέπει να ομολογήσω ότι στην αρχή μπερδεύτηκα και αναρωτήθηκα ποιος αθεόφοβος θα σκεφτόταν να φτιάξει ένα κόμικς για τα Καμένα Βούρλα. Ένα μέρος νοσταλγικό, το οποίο ήταν στις δόξες του σχεδόν μισό αιώνα πριν κι έχει πλέον αφήσει πίσω του τις καλές μέρες. Η νέα Εθνική Οδός με τις υπερσύγχρονες σήραγγες της μας κάνει να τα προσπερνάμε αδιάφορα, παρόλο που βρίσκονται ακριβώς δίπλα μας. Κι όμως υπάρχουν, είναι εκεί που ήταν πάντα και συνεχίζουν ακόμα την πορεία τους προς το μέλλον. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω τις ιστορίες του Θανάση, ανακάλυψα ότι το κόμικς αυτό πράγματι μιλάει για τα "Καμμένα Βούρλα". "Γιατί δεν είπατε ποτέ στο κορίτσι/αγόρι που σας άρεσε, να πάτε σινεμά;" "Πράξατε σωστά που δεν ακολουθήσατε την παρέα σας στο ταξίδι για να δείτε τις πυραμίδες;" "Μετανιώσατε που φεύγατε πάντα νωρίς από τα πάρτι και χάνατε όλη τη φάση;" Αυτά τα ερωτήματα θα μας κυνηγάνε και θα μας βασανίζουν μέχρι το... τέλος. Στο βιβλίο αυτό δεν πρόκειται να βρείτε τις απαντήσεις, θα βρείτε όμως προτάσεις. Προτάσεις για το εδώ και το τώρα. Μελαγχολική αισιοδοξία, αυτές ήταν οι λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό μόλις τελείωσα τα Καμμένα Βούρλα, και φράσεις τύπου "Τώρα πια δεν γίνεται, γέρασα", μακάρι να μην τις πω ποτέ. Ευχαριστώ, Διαμαντή και Αριστο!