Όταν ο Ντιπές Τσακραμπάρτι βρέθηκε αντιμέτωπος με την πρόκληση της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, διαπίστωσε ότι η μακρά του θητεία στη μεταποικιακή και τη μαρξιστική σκέψη δεν επαρκούσε για να κατανοήσει τη νέα πραγματικότητα. Στο δοκίμιό του Κλιματική αλλαγή και Ιστορία: Τέσσερις θέσεις, που δημοσιεύτηκε το 2009 και εξακολουθεί να προκαλεί έντονες συζητήσεις, ο ινδός ιστορικός υποστηρίζει ότι η έλευση της Ανθρωπόκαινου –μιας νέας εποχής που ο άνθρωπος λειτουργεί και ως γεωλογικός παράγοντας– δοκιμάζει τα ίδια τα όρια της ιστορικής κατανόησης. Για να συλλάβει την εξελισσόμενη πλανητική κρίση, η ιστορική επιστήμη οφείλει να συνδέσει την Ιστορία της παγκοσμιοποίησης και της νεωτερικότητας με τη Βαθιά Ιστορία του ανθρώπινου είδους.
Οι Τέσσερις θέσεις αποτελούν μία από τις σημαντικότερες παρεμβάσεις στη φιλοσοφία της Ιστορίας στον αιώνα μας, κατοχυρώνοντας την κλιματική αλλαγή ως τον νέο ορίζοντα του μέλλοντός μας.
