Ούτε εξομολόγηση, ούτε λιβελογράφημα, ούτε απολογισμός σεξουαλικών παρεκκλίσεων, αυτοί οι τέσσερις διάλογοι με τον Κορυντόν, τον ιατρό των ψυχών, παρουσιάζονται ως ένα δοκίμιο διαλεύκανσης του ευαίσθητου θέματος του Ουρανισμού - δοκίμιο που διατείνεται ότι "είναι ειλικρινές, χωρίς να είναι κυνικό και φυσικά χωρίς να είναι απλοϊκό". Στηριζόμενος στον Μονταίν, στον Πασκάλ, στον Σπινόζα και σε άλλους, ο Ζιντ, υπογραμμίζει τον εκπολιτιστικό ρόλο της "επιθυμίας". Ποτέ όμως δεν αποτυπώνει την απολογία του. Έτσι, μ' αυτό το έργο, απλώς, μάχεται για να μην καταστήσει η "διαφορετικότητα" τον άνθρωπο έναν "λαθραίο" μέσα στην πόλη, καταδικασμένο στα μάτια του κόσμου ως απόβλητο της ηθικής. Και η χαρά της ζωής, που πάνω απ' όλα, απορρέει από αυτό το κείμενο, δεν είναι το λιγότερο σημαντικό από τα επιχειρήματα του συγγραφέα.
