"...Απ’ τ’ αγαθά σου, ανθρωπότητα, που τόσο είχα ποθήσει, δε ζητώ πια τίποτα. Δεν έχω ανάγκη πια
από τίποτα δικό σου! Σαν έν’ αγρίμι θα ζήσω, όσο μου μένει...
Και σα δε βάλεις μυαλό, και σα δεν αλλάξεις επιτέλους και ριχτείς κάποια μέρα στον τελευταίο
σου πόλεμο, με τις βόμβες σου του υδρογόνου και του διαβολογόνου, ε, θα ’χει σημάνει πια το τέλος
σου! Και στη Δευτέρα Παρουσία που θ’ ακολουθήσει, να το ξέρεις, ω ανθρωπότητα αμετανόητη, πως όχι οι άνθρωποι πια, παρά τ’ άγρια ζώα του δάσους θα ’ναι οι εκλεχτοί που θα βάλει το
σύμπαν να βασιλέψουν από κει και πέρα πάνω στη Γη!"
Εκρηκτικό, βίαιο, οργισμένο, βαθύτατα ανθρώπινο και αδιάλλακτα αντιλυρικό το βιβλίο αυτό του Αρκάδιου Λευκού έγινε ομόφωνα δεκτό από την κριτική και ο συγγραφέας του χαιρετίσθηκε σαν μια κεραυνοβόλα παρουσία μέσα στα ελληνικά γράμματα. Αν το 1934 η "Κρίσις..." εξέφρασε την τραγωδία ενός μέσου ήρωα ή σχεδόν αντί-ήρωα μέσα στις τότε κοινωνικές συνθήκες, σήμερα, μια νέα εποχή κρίσης, το ξανά επίκαιρο αυτό έργο ενσαρκώνει μια διαχρονική αλήθεια που είναι τόσο παλιά όσο και η ιστορία του ανθρώπου.
Ένα βιβλίο που υπήρξε σταθμός για την εποχή του και που στάθηκε πέρα από την εποχή του. ένα
βιβλίο για τώρα και για πάντα...
Ο Αρκάδιος Λευκός (1905-1983), γεννήθηκε στο Ρέθυμνο και το αρχικό του όνομα
ήταν Κωνσταντίνος Κωστουλάκης. Σπούδασε Νομικά, δικηγόρησε στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος σε διάφορες πόλεις. Η "Κρίσις..." τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς συγγραφείς του μεσοπολέμου. Αν και πολυσυζητημένος για το "παράδοξο" έργο του, έζησε αποτραβηγμένος από τους λογοτεχνικούς κύκλους. Το 1971 τιμήθηκε με το Β΄ κρατικό βραβείο πεζογραφίας, κάτι που προκάλεσε την οργισμένη αντίδρασή του.
