Το έργο λέγεται "Κυμβελίνος", κατά κοινή ομολογία όμως κεντρική του μορφή είναι η Ιμογένη. Πολλοί τη θεωρούν την ωραιότερη ηρωίδα από όσες έπλασε ο Σαίξπηρ. [...] "Η Ιμογένη -γράφει η κυρία Τζέιμσον, που μελέτησε ιδιαίτερα τα γυναικεία πρόσωπα των σαιξπηρικών έργων- μας κάνει την εντύπωση να συνδυάζει την πιο απόλυτη απλότητα με ό,τι το πιο θαυμαστά πολυσύνθετο..." Πραγματικά: η Ιμογένη, αν και πλάσμα στολισμένο με τα πιο σπάνια χαρίσματα, δεν μοιάζει καθόλου με τις συμβατικές υπάρξεις που μας προτείνει κατά κανόνα η ρομαντική ποίηση. Πίσω από την υψηλή της αφοσίωση, την αυθεντική της ευγένεια και την ήρεμη χάρη της, καραδοκεί μια δύναμη ψυχής αξιοθαύμαστη. Τη γενικότερη μάλιστα αρετή της μπορεί ίσως κανείς να την εντοπίσει στη σταθερότητα αυτής της καρδιάς που συντρίβεται, αλλά που δεν σαστίζει.
[...] Το κρίνο αυτό, όπως τόσα άλλα αβρά δημιουργήματα του σαιξπήρειου οίστρου, θα το επιβουλευτεί, θα ζητήσει να το συντρίψει η διαβολή. Όμως τη λευκότητά του δεν θα πετύχει να την κατασπιλώσει η ευτέλεια του κόσμου. Να υποθέσει κανένας πως ο Σαίξπηρ στάθηκε τόσο τυχερός, τόσο ευνοημένος ανάμεσα σ' όλους τους ανθρώπους, ώστε να συναντήσει στην τρέχουσα ζωή τέτοια πλάσματα; Απίθανο. Τι σημαίνει: Ας τον ευγνωμονούμε που με τη δύναμη και τη μαγεία του λόγου του τα έκανε υπαρκτά για μας... (Άγγελος Τερζάκης)
