Όταν κατά το δεύτερο μισό του πρόσφατου αιώνα, σύσσωμη σχεδόν η ευρωπαϊκή διανόηση ωθούσε την νεολαία των χωρών της, στην αγκαλιά των σοσιαλιστικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης που προέκυψε μετά το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, με μια ρομαντική και επαναστατική διάθεση, την ίδια ώρα, κάπου στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας σε μια ιστορική πόλη της Ρουμανίας, δυο σκυθρωποί τύποι με καμπαρτίνες –απ’ αυτές που φοράνε οι ασφαλίτες των απόλυτων καθεστώτων ανά τον κόσμο- έμπαιναν μέσα στην τάξη του σχολείου και έπαιρναν μέσα από τα χέρια του τρομαγμένου καθηγητή του, τον μαθητή Ντουμίτρου Βιντίλα, για να τον οδηγήσουν στα –άγνωστα στη Δύση- γκουλάγκ της χώρας τους.
Στην αυλή του σχολείου, είχαν βρεθεί την προηγουμένη, κάποια συνθήματα κατά του δικτάτορα Τσαουσέσκου...
Από την άλλη πλευρά, ο μεγάλος Ούγγρος θεωρητικός Γκεόργκ Λούκατς, οπαδός μιας μορφής "σοσιαλιστικού ρεαλισμού", δεν είχε καθόλου σε υπόληψη το έργο του Φραντς Κάφκα. Τον αποδοκίμαζε ως "ιδεαλιστή" και ειρωνευόταν το έργο του, όπου "τα άτομα συλλαμβάνονταν χωρίς να γνωρίζουν το έγκλημά τους, κλεινόντουσαν σε κάποιο πύργο και υποβάλλονταν στο μαρτύριο μιας παράλογης δίκης, για να καταδικαστούν τελικά χωρίς λόγο». Το 1956, ο Λούκατς υπήρξε υπουργός πολιτισμού στην επαναστατική κυβέρνηση του Νάγκυ. Όταν εισέβαλαν στη Βουδαπέστη τα τανκς των Σοβιετικών και συνέτριψαν την ουγγρική επανάσταση, ο Νάγκυ εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ο δε Λούκατς συνελήφθη αργά τη νύχτα και τον φόρτωσαν σ’ ένα στρατιωτικό φορτηγό μαζί με άλλους αξιωματούχους. Το όχημα χάθηκε στο σκοτάδι προς την ύπαιθρο, οδεύοντας προς άγνωστο αλλά μάλλον δυσάρεστο προορισμό. Ο Λούκατς φυλακίστηκε σ’ έναν τεράστιο πύργο στην Τρανσυλβανία, όπου κανείς δεν του απαντούσε στο ερώτημα αν θα τον απελευθέρωναν ή αν θα παρέμενε κρατούμενος και για πόσο. Κάποια στιγμή λοιπόν γυρνάει σ’ έναν απ’ τους συγκρατούμενούς του υπουργούς και του λέει: "Δηλαδή ο Κάφκα ήταν ρεαλιστής τελικά!"
Ο Βιντίλα, με την δική του καθαρή ματιά, την μέσα από το "τείχος", αφηγείται την προσωπική του ιστορία και στην ουσία την άγνωστη ιστορία της άλλης μισής Ευρώπης, την ίδια ώρα που -πέρα από τη διανόηση- τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης που αγωνίζονταν για έναν σοσιαλισμό με "ανθρώπινο πρόσωπο", είχαν "αδελφές σχέσεις" και στήριζαν τον δικτάτορα, και Έλληνας πρωθυπουργός, προλόγιζε την έκδοση των απομνημονευμάτων του Τσαουσέσκου στα ελληνικά...
Αφηγείται την παράλληλη ιστορία των δύο χωρών, της Ελλάδας και της Ρουμανίας μέσα από την εμπειρία της ζωής του, αλλά και από την εμπειρία του ως στέλεχος των πρώτων μεταδικτατορικών κυβερνήσεων...
Γεννήθηκε στο Ιάσιο της Ρουμανίας το 1956. Το 1981 αποφοίτησε με Master από το Μουσικό Πανεπιστήμιο Ιασίου George Enescu. Το 1982 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Από το 1983 διδάσκει στο Εθνικό Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη ως Τακτικός καθηγητής πιάνου. Το 1985 διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής στο μουσικό παράρτημα του Εθνικού Ωδείου Καισαριανής. Από το 1986 έως το 1990 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής της Δημοτικής Χορωδίας του Ηρακλείου Κρήτης. Από το 1982 έως το 1991 ακολουθεί διεθνή καριέρα πιανίστα και διευθυντή ορχήστρας, που κορυφώθηκε με τις εμφανίσεις του στο Βατικανό (1988) και στο Musikverein (1989). Συγχρόνως μελετά πολιτικές επιστήμες και ειδικεύεται σε ευρωπαϊκά θέματα. Δημοσιεύει άρθρα και μελέτες στον Ελληνικό, Ιταλικό και Ρουμάνικο τύπο. Το 1987 βραβεύτηκε από την Acadimia di Romania στη Ρώμη. Το 1988 απέσπασε το Διεθνές βραβείο Fontane di Roma με τους Ennio Morricone, Ornella Mutti, Melina Mercuri. Το ίδιο έτος απέσπασε και το Βραβείο David de Michelangelo και το 1989 το Βραβείο Campidoglio. Το 1991 αναγορεύτηκε, με απόφαση της Γερουσίας και του Υπουργείου Παιδείας της Ρουμανίας, Επίτιμος Καθηγητής του Μουσικού Πανεπιστημίου George Enescu. Το όνομά του περιλαμβάνεται στο "Μουσικό λεξικό", εκδόσεων Γαϊτάνου του 1997 και, στο "Λεξικό της ελληνικής μουσικής από τον Ορφέα έως σήμερα", εκδόσεων Γαλιλαίου του 1998. Το 1990 σταμάτησε την καλλιτεχνική του καριέρα και στράφηκε στην πολιτική ακριβώς την περίοδο ανασυγκρότησης της μετακομμουνιστικής Ρουμανίας. Το 1991 αναδείχτηκε μέλος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και της Ένωσης Δημοσιογράφων της Ρουμανίας. Το 1992 διετέλεσε Σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών της Ρουμανίας και το 1993 Σύμβουλος της Κυβέρνησης της Ρουμανίας. Το 1995 διετέλεσε Σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας της Ρουμανίας. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος του Εθνικού Διοικητικού Συμβουλίου Άμυνας. Από το 1996 έως το 2000 εξελέγη βουλευτής Ρουμανίας. Το 1996 εξέδωσε το βιβλίο "Ρουμανία και σύγχρονος κόσμος" εκδόσεων Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου. Το 1999 εξέδωσε το βιβλίο "Η εξέγερση". Το 2001 αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή και επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και συνεχίζει το συγγραφικό και καλλιτεχνικό του έργο. Μιλάει 4 ξένες γλώσσες.
