Λευκαδία

Ο αρχαιολογικός χώρος της Μίεζας (γνωστός περισσότερο με το όνομα των Λευκαδίων) είχε ήδη εντοπισθεί από το 19ο αιώνα, από το γάλλο περιηγητή Delacoulonche και το δανό αρχιτέκτονα Kinch, αλλά έγινε αντικείμενο συστηματικής έρευνας μετά το 1950. Σήμερα έχουμε αρκετές ενδείξεις, από τα αρχαία λείψανα που έχουν αποκαλυφθεί, ότι η Μίεζα και οι γειτονικές της κώμες με τα δημόσια κτίρια, τα νεκροταφεία της και τα μεμονωμένα ταφικά μνημεία καταλάμβανε το χώρο μεταξύ Νάουσας, Κοπανού, Χαρίεσσας και Λευκαδίων. Από τα κινητά ευρήματα και κυρίως από την κεραμική είναι δυνατό να προσδιοριστεί η ύπαρξη οικισμών από την ύστερη εποχή του Χαλκού, την εποχή του Σιδήρου, την κλασική αλλά και την ελληνιστική εποχή. Στην εποχή της ρωμαιοκρατίας είχε σημαντική ζωή και κάποια διοικητική αυτονομία, όπως και η γειτονική Βέροια. Η σπουδαιότερη όμως από πλευράς σωζόμενων μνημείων εποχή της είναι η ελληνιστική (τέλος 4ου αιώνα - 168 π.Χ.)