Λευκό του γιασεμιού

"Ναυτία"
Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι νιώθοντας το βάρος της καθημερινότητας ενός σπιτιού που στήριζε και -περίεργο πώς, αλλά συνέβαινε- μιας πολιτείας που παράδερνε ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, την παρανομία και τη νομιμότητα, το στενά καλό και το πλατιά καλό. Όλα της έφερναν μια ναυτία σαν να γύρναγε παιδί εντός της για να βγει δυσφορία αβάσταχτη, στο κεφάλι της όλα ήταν μελανιασμένες κάρτες που τις διαπερνούσε ο ήχος του ρολογιού και ο τζίτζικας. Ζέστη υπερβολική. Πώς να ξεφύγει. Το βλέμμα της περιδιάβαινε στα κάδρα και τις φωτογραφίες. Ησύχαζε για λίγο, γαντζωνόταν από κάτι και μετά αναστέναζε. "Θεός φυλάξοι" ψιθύρισε κι ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι, ψάχνοντας για λίγη μουσική με το δεξί στο κουμπί του ραδιοφώνου. Πέτυχε Monica, το "why", άρπαξε το κινητό και πήρε την ανιψιά της. Δεν απαντούσε. "Χρειαζόμαστε μια κοινωνία σχέσεων". Αυτά λέει ο Γιανναράς και εκείνη το πίστευε με πάθος. Να προσευχόταν ίσως. Τόσοι ξεχάστηκαν σ' αυτόν το διάλογο κι ηρέμησαν. Γιατί τ' ανέβαλε; Η υγρασία ενός ανθρώπου που πονάει την απάντηση την παίρνει απ' το Θεό. Έτσι η πληγή ητεύει, γιατρεύεται