Στην είσοδο του καφενείου υπάρχει μια πέτρα το ίδιο σχήμα με τον ομφαλό της γης. Τα σκυλιά δεν την κατουράνε ποτέ και όλοι όσοι έρχονται πρώτη φορά περνάνε παραμερίζοντας σαν να κοιμάται κάποιος κατάχαμα και προσέχουν μην τον πατήσουν. "Καλαμάρι-οκταπόδι", γράφει στην ταμπέλα του μαγαζιού, μια σημαία της ξηράς και μια της θάλασσας στην άλλη. Όλοι οι καιροί ξεχύνονται από 'κεί και κυριεύουν. Ο Γιώργης, σαν να μαντεύει τις παραγγελίες, τα λέει πριν από όλα πιο μπροστά από τη ματιά του, λες κι είχαν μείνει στη μέση συζητήσεις με άγνωστους ανθρώπους που ξεπέζεψαν εκεί πρώτη φορά κι ένιωσαν σαν να έφτασαν στον προορισμό τους. Τους φέρνει πάντα όσο αρκεί μερίδες συνετές που αφήνουν χώρο για το κρασί και την πολιορκία του Μεσολογγίου.
