Δεν υπάρχει δρόµος, το εύκολο ή το δύσβατο πέρασµα, που δεν θα τον διαβεί ο άνθρωπος, για ν’ αναζητήσει όλους τους καρπούς απ’ το δέντρο της ζωής και να τους αποκτήσει. Κι όµως, όσο πιο πολλά κατακτά ο άνθρωπος, όσο πιο µακριά κοιτάζει, ακόµα και στις µέρες της υπεραφθονίας και των πλεονασµάτων του, πάντοτε τον αληθινό του εαυτό θ’ αναζητεί, «γυρεύοντας το παλιό του σπίτι», όπως λέει ο σεφερικός στίχος. Ο άλλος του εαυτός τρέπεται τότε στις πολύτιµες ουσίες που συγκροτούν τον άνθρωπο ως ηθική και συναισθηµατική υπόσταση: στον έρωτα και στη φιλία, στην αγάπη, στην πίστη σε ιδανικά, στις παιδικές µνήµες και στις πατρίδες της ψυχής, στην ακατανόητη οµορφιά που ’χουν τα νιάτα εντός του, στη µοναδική αξία που µόνο «ο έπαινος του Δήµου και των Σοφιστών» µπορεί ν’ απονείµει. Στο «Λογοτεχνικό Ηµερολόγιο» του 2017, 29 ξεχωριστοί και φηµισµένοι Νεοέλληνες συγγραφείς γεµίζουν µε την τέχνη τους όλα τα δυσαναπλήρωτα συναισθηµατικά κενά και ακυρώνουν κάθε ανεπάρκεια, χάσµα και απουσία απ’ ό,τι µπορεί ν’ αποτελεί διαρκή και βαθιά επιθυµία για τον αιώνιο άνθρωπο.
