Διαχρονικές συμβουλές ηγεσίας από τον μεγάλο ιστορικό που μελέτησε τους κορυφαίους ηγέτες της ιστορίας Ο αρχαίος βιογράφος και δοκιμιογράφος Πλούταρχος είχε ερευνήσει σε βάθος τα χαρακτηριστικά ηγεσίας των επιφανών Ελλήνων και Ρωμαίων ανδρών σκιαγραφώντας το προφίλ τους στο διάσημο έργο του Βίοι Παράλληλοι. Σε αυτούς τους άνδρες συμπεριλαμβάνονταν πολιτικοί και στρατηγοί όπως ο Περικλής, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Μάρκος Αντώνιος. Το απόσταγμα όλης αυτής της μελέτης το αποτύπωσε σε μερικά μόλις δοκίμια, τα οποία περιλαμβάνουν ουσιώδη μαθήματα για έμπειρους αλλά και επίδοξους σημερινούς ηγέτες σε οποιονδήποτε τομέα. Η διαφωτιστική εισαγωγή σε συνδυασμό με τις σημειώσεις και το πρωτότυπο αρχαιοελληνικό κείμενο σε αντιστοιχία με τη μετάφρασή του προσφέρουν στον αναγνώστη έναν διαχρονικό οδηγό ηγεσίας. Γράφοντας στο απόγειο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Πλούταρχος προτείνει στους ανθρώπους να επιδιώκουν θέσεις ηγεσίας μόνο αν οδηγός τους είναι η κρίση και η λογική και όχι όταν παρακινούνται από ματαιοδοξία, αίσθημα ανταγωνισμού ή από έλλειψη άλλων ουσιωδών δραστηριοτήτων.
Ο Πλούταρχος (περ. 45 - περ. 120 μ.Χ.) καταγόταν από εύπορη αριστοκρατική οικογένεια της Χαιρώνειας της Βοιωτίας, όπου γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Φοίτησε στην Ακαδημία της Αθήνας και ταξίδεψε στην Ελλάδα, στην Αλεξάνδρεια, στη Μικρά Ασία και την Ιταλία. Επισκέφθηκε τουλάχιστον δύο φορές τη Ρώμη, όπου συνδέθηκε με κύκλους του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος. Έχαιρε μεγάλου σεβασμού και τιμήθηκε με διάφορα δημόσια αξιώματα. Επί "πολλάς πυθιάδας", τουλάχιστον είκοσι χρόνια, διετέλεσε πρωθιερέας του μαντείου των Δελφών. Έμεινε γνωστός ως ο μεγάλος βιογράφος της αρχαιότητας, χάρη στους πενήντα (από τους οποίους σώζονται οι 48) "Βίους Παραλλήλους επιφανών Ελλήνων και Ρωμαίων". Το έργο του περιλαμβάνει επιπλέον περίπου διακόσια (σώζονται 78) κείμενα ποικίλης θεματολογίας, δοκίμια, ομιλίες και διαλόγους, στο σύνολο των οποίων δόθηκε, όχι απολύτως εύστοχα, ο τίτλος "Ηθικά". Η επίδραση που άσκησε το έργο του Πλούταρχου ήταν τεράστια. Έχει γραφτεί ότι μέσα από αυτό έχουμε όλοι οι μεταγενέστεροι γνωρίσει την ελληνική και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα. Ειδικά μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνα η διάδοσή του στους μορφωμένους ευρωπαϊκούς κύκλους δεν απείχε εκείνης της Βίβλου. Στους θαυμαστές του και σ' εκείνους που άντλησαν από αυτό κατά τους τελευταίους αιώνες συγκαταλέγονται, ενδεικτικά, ο Έρασμος, που μετέφρασε στα λατινικά και αφιέρωσε στον Ερρίκο Η΄ το "Πως αν τις διακρίνοιε τον κόλακα του φίλου"· ο Μονταίν, που εμπνεύστηκε τις "Δοκιμές" του από τα "Ηθικά"· ο Σαίξπηρ, που βάσισε στους "Βίους" τις ρωμαϊκές τραγωδίες του· ο Ρουσσώ και ο Γκαίτε, που κατέτασσαν τον Πλούταρχο στους αγαπημένους τους συγγραφείς· ο Μπετόβεν, που τον εκτιμούσε όσο και τον Όμηρο και αναζήτησε στο έργο του στήριγμα όταν έχανε την ακοή του· ο Έμερσον και οι υπερβατιστές· ο Καβάφης, στο "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον", στους "Αλεξανδρινούς βασιλείς" κ.α., ενώ οι "Παράλληλοι Βίοι" ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του Ναπολέοντα. Η μελέτη του Πλούταρχου εγκαταλείφθηκε κατά τον 19ο αιώνα, κυρίως επειδή το έργο του αποδεικνυόταν αναξιόπιστο για την ιστορική ανασύνθεση του ελληνορωμαϊκού παρελθόντος. Εντούτοις ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ιστορική ακρίβεια, όσο για το χαρακτήρα και την ψυχολογία των ηρώων του, καθώς και για την ηθική διάσταση των πράξεών τους. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα το ενδιαφέρον για το έργο του Πλούταρχου ώς έναν βαθμό αναζωπυρώθηκε, ωστόσο περιορίστηκε κυρίως στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
