Ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος βρίσκεται στην Αθήνα.
Στέκεται σκεπτικός μπροστά σε μια προτομή του. "Θυμήσου όσα έχεις τραβήξει, ταλαίπωρε! Όλα εκείνα που βρήκες τη δύναμη ν’ αντέξεις!" της λέει με νοσταλγία. "Ξέχνα τα βάσανά σου, στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο βίο, και κράτα μονάχα όλες εκείνες τις ομορφιές είδες, τις χαρές που απόλαυσες, τις τιμές που έλαβες". Και τώρα κάθεται σ' ένα μαρμάρινο τραπέζι κι αρχίζει να γράφει.
Τα "Εις εαυτόν". Ένα προσωπικό ημερολόγιο, όπου ο φιλόσοφος και αυτοκράτορας της μισής οικουμένης, ο τελευταίος των Στωικών, καταγράφει -σε αττική διάλεκτο- τις σκέψεις του, καθημερινά.
Είτε στα στρατόπεδα βρίσκεται, είτε στην Αθήνα, στην Ρώμη, στην Αλεξάνδρεια ή σε όποιο άλλο σημείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Οι σημειώσεις αυτές του φιλόσοφου-αυτοκράτορα που ένας κρυπτοχριστιανός φίλος του τον χαρακτήρισε "από φύση άγιο και σοφό, από επάγγελμα κυβερνήτη και πολεμιστή", θα εκδοθούν μετά τον θάνατό του σε έναν τόμο, με τον τίτλο: "Μικρό Χρυσό Βιβλιαράκι" -Aureus Libellus.
Απ' αυτό το "Μικρό Χρυσό Βιβλιαράκι", τα Εις Εαυτόν, ο Γιάννης Σπανδωνής ανθολογεί αποσπάσματα της σοφίας του Μάρκου Αυρήλιου, που αποτελούν έναν αληθινό οδηγό για μια καλύτερη, γαλήνια ζωή.
Ρωμαίος αυτοκράτορας και στωικός φιλόσοφος. Ο Μάρκος Αυρήλιος γεννήθηκε στη Ρώμη στις 26 Απριλίου του 121 μ.Χ. Ανατράφηκε σε περιβάλλον όπου κυριαρχούσε το ελληνικό πνεύμα και έλαβε ανάλογη μόρφωση. Βρέθηκε, εξ υιοθεσίας, διάδοχος του θρόνου, στον οποίο ανήλθε το 161, μετά τον θάνατο του θετού πατέρα του Αντωνίνου Πίου.
Ως αυτοκράτορας ενδιαφέρθηκε κυρίως για τη νομοθεσία, μεριμνώντας επίσης για τα αδύνατα κοινωνικά στρώματα, ενώ επιτυχής ήταν η αμυντική πολιτική του, καθώς η βασιλεία του υπήρξε η αρχή του τέλους της Pax Romana. Σε εκστρατεία του μάλιστα πέθανε τον Μάρτιο του 180 μ.Χ.
Ως φιλόσοφος είναι συνεπής εκπρόσωπος του στωικισμού, ένας από την περίφημη τριανδρία της Νέας Στοάς (μαζί με τον Επίκτητο και τον Σενέκα). Με το -γραμμένο στα ελληνικά- σύγγραμμα "Τα εις εαυτόν" (διαλογισμοί με μορφή άλλοτε σχολίου επί απόψεων και αποφθεγμάτων φιλοσόφων του παρελθόντος, άλλοτε παρατηρήσεων απευθυνόμενων από τον γράφοντα στον εαυτό του και άλλοτε στοχασμών απολογιστικού κατά βάση χαρακτήρα) έδωσε ένα από τα διασημότερα έργα της στωικής φιλοσοφίας, δείγμα του ηθικού-πρακτικού, κατά κύριο λόγο, στοχασμού και επί πλέον των περί θεού και φύσεως απόψεων της σχολής.
