Ένα πρωινό που πήγαινα να τον δω συναντήθηκα στο ασανσέρ με κάποιον ώριμο κύριο, ψηλό και χαμογελαστό, που με χαιρέτησε ευγενικά. Είχε μόλις βγει απ' το διαμέρισμα του Σαρτρ και κείνος στην πόρτα του 'λεγε ακόμα κάτι που δεν κατάλαβα. "Ξέρεις ποιος είναι αυτός;" μου είπε μόλις ο κύριος έφυγε. "Ο Χάιντεγκερ. Είναι περαστικός απ' το Παρίσι και ήρθε να με δει. Κατάντησε βαρετός. Έχει πέσει με τα μούτρα σαν και σένα στο μυστικισμό και δε βρίσκω τίποτα να πω μαζί του"."Με μένα όμως βρίσκεις".
"Είναι γιατί ασχολείσαι λιγάκι και με τη φιλοσοφία".
Ο Χάιντεγκερ, είναι αλήθεια, ασχολούνταν σχεδόν αποκλειστικά, εκείνο τον καιρό, με την Ινδική φιλοσοφία. Ο Σαρτρ, που ως το τέλος της ζωής του παρέμεινε σταθερός στις θέσεις του, που αν και τυφλός δεν έχανε το τελευταίο έργο του Αλέν Ρενέ, του Γκοντάρ, του Βέντερς, του Παζολίνι, δεν μπορούσε να δεχτεί την απότομη στροφή του Χάιντεγκερ στη θρησκεία.
"Τον βλέπεις;" μου είπε. "Όλη αυτή η στροφή σημαίνει πως τρέμει στη σκέψη του θανάτου, μ' άλλα λόγια πως φοβάται για το τομάρι του".
Η Λίζυ Λασσιθιωτάκη γεννήθηκε και έζησε έως τα δώδεκά της χρόνια στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ακολούθησε την οικογένειά της στα Χανιά, όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα της Γαλλικής Φιλολογίας, έως το 1967, έτος απόλυσης του πατέρα της από την υπηρεσία του από την κυβέρνηση της χούντας. Η οικογένειά της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και η ίδια μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου πήρε το πτυχίο της το 1972. Το ίδιο έτος έφυγε για το Παρίσι, εγγράφηκε στη Σορβόννη και για δύο χρόνια παρακολούθησε το τμήμα της "Στρατευμένης Λογοτεχνίας του Εικοστού Αιώνα". Ολοκλήρωσε τις σπουδές της με δύο εργασίες πάνω στο έργο του Σαρτρ. (Maitrise και D.E.A.). Η φιλία της με τον Σαρτρ την έστρεψε στη φιλοσοφία. Εγγράφηκε στο πρώτο έτος της φιλοσοφίας στη Σορβόννη και πήρε το δίπλωμά της τον Ιούνιο του 1978. Η Λίζυ Λασσιθιωτάκη διδάσκει στον τομέα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
