Μετά την κατάρρευση του Τοξικού Θαύματος στις ΗΠΑ και την αναστάτωση της Ευρωζώνης, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, καλοκαίρι του 2011, το αμερικανικό χρέος, έτσι όπως πλησιάζει τη συνταγματικώς προκαθορισμένη οροφή των 14,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, απειλεί να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα.
"Πρόοδος" και όλεθρος βαδίζουν χέρι χέρι. Διαδοχικές καταρρεύσεις-απόδειπνα της αμετροέπειας, πρελούδια βαρβαρότητας. Ευτυχώς για την Ιστορία, τουλάχιστον σε τούτη την πλανητική κοινότητα, ισχύει το ανέφικτο της κοινωνικής αλλοτρίωσης. Κάτι πάντοτε βρίσκεται να απομυθοποιήσει τα ποσοτικά και να πυροδοτήσει τα επόμενα ποιοτικά άλματα.
Αλήθεια, πόσο εύκολα μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα; Πόσο μπορεί να αισιοδοξεί κανείς πως τα νέα κοινωνικά κινήματα, εκείνα που ξεπροβάλλουν κάπως αμήχανα, θα ασχοληθούν συστηματικά με τις θεσμικές και κυρίως πολιτισμικές προϋποθέσεις μιας στρατηγικής αλλαγής πορείας, προς την κατεύθυνση αυτού που χαρακτηρίζω "Βιωματικό Μινιμαλισμό";
Πόσο ρεαλιστική μπορεί να θεωρείται η σταδιακή επικράτηση του "Μέτρου" σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου; Ένας εξορθολογισμός των ανθρωποδράσεων που δεν επιβάλλεται από κανέναν, αλλά βιώνεται και εδραιώνεται -μέσα από την κοινωνική του επαλήθευση- ως αξιακό πρόταγμα. Ως συναπόφαση των κοινωνιών του κόσμου να ξεπεράσουν το βαρυτικό πεδίο της βαρβαρότητας και να απολαύσουν, επιτέλους, τη μοναδική ωραιότητα του πλανήτη και τη θαλπωρή μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας.
Ο Νίκος Δόικος είναι αρχιτέκτονας - πολεοδόμος. Τελείωσε το St. Paul's College στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, σπούδασε στο Columbia και στην Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παρακολούθησε διετή κύκλο μαθημάτων πολιτικής οικονομίας και κοινωνιολογίας, Urban Economics - Urban Sociology. H πολιτική του σκέψη σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την ενεργό συμμετοχή του στα γεγονότα του Μάη του '68 στο Columbia και, αμέσως μετά, στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα της Θεσσαλονίκης. Δύο ποιοτικές καμπές στην ιστορία των αυθόρμητων κινημάτων, με αποδομητική, κατά τον ίδιο, δυναμική, δυστυχώς αναξιοποίητες, καιροσκοπικώς μυθοποιημένες από τους τότε απόντες και μετέπειτα κυρίαρχους της αμερικανικής και ελλαδικής μεταπολίτευσης, τις οποίες, παρ' όλα αυτά, επιμένει να θεωρεί προάγγελους μετα-αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90, με σειρά εκδόσεων και δημοσιεύσεων και με συστηματικές δημόσιες παρεμβάσεις σε θεματικά fora και στον διαδικτυακό διάλογο Αθήνας, Βρυξελλών και Νέας Υόρκης, θέτει επιτακτικά το ζήτημα της συστημικής κρίσης του νεοφιλελευθερισμού και μελετά τις προϋποθέσεις για ριζικές αλλαγές στα παραδοσιακά οικονομικά και πολιτικά μοντέλα. Μελέτες και άρθρα του, επιστημονικού ή ευρύτερου πολιτικού περιεχομένου, έχουν εκδοθεί από εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς και έχουν δημοσιευθεί στον ελληνικό και ξένο εβδομαδιαίο και περιοδικό Τύπο.
