Είναι να αμφισβητείται άραγε η αγιότητα Πατέρων που, όχι μόνο υπήρξαν ομολογητές ή και έσωσαν με το παράδειγμα και τις νουθεσίες τους τις ψυχές των συμπατριωτών τους κατά τη μεγάλη έξοδο από τη ρωσική γη, αλλά και που με τα καραβάνια των διασκορπισμένων ανά τον κόσμο πιστών και Ποιμένων υπό την υπαγωγή τους, διέσωσαν και διέδωσαν το ορθώς φρονείν της χριστιανοσύνης, την Αγία Ορθοδοξία;
Καθαρή από τη λέπρα των αιρέσεων, την κακοδοξία του συνονθυλεύματος του Οικουμενισμού, έφτασε ώς τις μέρες τους σαν Θεόδοτο δώρο δια μέσου αγώνων, διωγμών - παλαιών τε και νεότερων, από μια μερίδα που ανθέστη σε απειλές και υποσχέσεις. Αυτή η μερίδα που ποδηγείτο πνευματικώς από τους Μητροπολίτες Αντώνιο, Αναστάσιο, Φιλάρετο και Βιτάλιο, ήταν οι λιχνιστές της πίστεως οι οποίοι διακρίνοντας την ήρα από το σιτάρι, απέδωσαν τη δικαία αναγνώριση των Ποιμεναρχών αυτών με την αγιοκατάταξή τους.
