Εν αρχή ήταν η Γη. Ένας τόπος αφιλόξενος και απρόσιτος, σε διαρκή χημική μεταβολή, καλυμμένος από ταραγμένες θάλασσες, με ένα τοπίο που ανασκάλευαν ξανά και ξανά οι ασταμάτητες ηφαιστειακές εκρήξεις.
Μέσα από αυτή την ταραχή ξεπήδησε η ζωή. Τα πρώτα έμβια όντα δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μικροσκοπικές μεμβράνες που κάλυπταν εξίσου μικροσκοπικά κενά στα βράχια, στο έλεος των ρευμάτων καυτού νερού και μεταλλικών στοιχείων που ανάβλυζαν από ρωγμές στον ωκεάνιο πυθμένα.
Μέσα σε αυτές τις μεμβράνες, παρόλο που δεν ήταν απόλυτα αδιάβροχες, δημιουργήθηκε ένα περιβάλλον διαφορετικό από τον ανελέητο χαλασμό που τις περιέβαλλε. Σε αυτά τα μικρά καταφύγια εξελίχθηκε σταδιακά η παραγωγή ενέργειας που χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθούν φούσκες – πιστά αντίγραφα των γονιών τους: αφρώδεις ομάδες κυττάρων, που έμοιαζαν με μικροσκοπικές σαπουνόφουσκες, στάθηκαν σαν μικροσκοπικές γροθιές που αψηφούσαν τον υπόλοιπο άψυχο κόσμο.
O Henry Gee διατρέχει τα τελευταία 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια με μεταδοτικό ενθουσιασμό και επιστημονική ακρίβεια. Αξιοποιώντας την πλέον πρόσφατη επιστημονική γνώση και γράφοντας με τρόπο ευθύ και προσιτό, διηγείται μια επική ιστορία επιβίωσης και επιμονής και φωτίζει την ευαίσθητη ισορροπία μέσα στην οποία επιβιώνει, από την εμφάνισή της έως τώρα, η ζωή.
O Henry Gee είναι φημισμένος συγγραφέας επιστημονικών έργων που προκαλούν προβληματισμό. Έγραψε το "Αναζητώντας το Βαθύ χρόνο" και το "Η κλίμακα του Ιακώβ". Έχει σπουδάσει παλαιοντολογία και είναι από τους αρχισυντάκτες του "Nature", του εβδομαδιαίου επιστημονικού περιοδικού όπου πρωτοπαρουσιάστηκαν πολλές από τις ανακαλύψεις δεινόσαυρων που περιγράφονται στο βιβλίο του "A field guide to Dinosaurs".
