Τέταρτο θεατρικό έργο του Παναγιώτη Μπρατάκου (με προηγούμενα "Το όνειρο του Χάιμε", "Είμαι οργή" και "Ξημερώνει Κυριακή"), οι "Μικρές ιστορίες φόνων" είναι ένα σπονδυλωτό "θέαμα μέσα στο θέαμα", με στοιχεία τραγικωμωδίας και μιούζικαλ. Ενώ μορφολογικά παραπέμπει σε γνώριμα είδη σκηνικής τέχνης, την ίδια στιγμή δανείζεται κάτι από τη λογική και την αισθητική των παλιών ελληνικών ταινιών - μάλλον ηθελημένα, για να γεφυρώσει τις αντιθέσεις και να επισημάνει τις άσπονδες συγγένειες θεάτρου, κινηματογράφου και τηλεόρασης, συνδυάζοντάς το με θεματολογία και προβληματισμούς μοντέρνους αλλά και διαχρονικούς. Στην ουσία απαρτίζεται από μια διαδοχή θεατρικών μονολόγων: η κάθε αφήγηση ξεδιπλώνεται μεμονωμένα και ανεξάρτητα, χωρίς ποτέ το ένα άτομο και η δική του αντίληψη των γεγονότων να αλληλεπιδρούν άμεσα με το άλλο. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο παρακολουθούμε μια σειρά από μετά θάνατον "δίκες", όπου όμως θύμα και θύτης (ιδιότητες όχι οπωσδήποτε ξεκάθαρα περιχαραγμένες) έχουν τη δυνατότητα να απολογηθούν δίχως πια τον φόβο της κατακραυγής και της καταδίκης, να μοιραστούν την προσωπική τους αλήθεια και πιθανώς να ελαφρύνουν την ενοχή και τον στιγματισμό που τους βαραίνουν και τους κυνηγούν ως και στον τάφο, διεκδικώντας έστω κι εκ των υστέρων μια προοπτική δικαίωσης.
(Μάριον Χωράνθη, από τον πρόλογο)
