[...] Στις Κυκλάδες τα Μοναστήρια κρεμασμένα ανάμεσα στον ουρανό και την θάλασσα δεν ήταν καταφύγια ανθρώπων, οι οποίοι στο όνομα της μυστικής θέωσης έφευγαν από τον κόσμο για μια ησυχαστική ζωή. Ήταν φρούρια υπεράσπισης της πίστης και της πατρίδας. Γι' αυτό κι ήταν χτισμένα όχι απλώς μακριά από τις πόλεις και τα χωριά, αλλά σε προστατευμένες θέσεις, χτισμένα σαν κάστρα, κυριολεκτικά θεοφρούρητα, απ' όπου αγναντεύεις το Φως που εκπέμπει ένωση τ' ουρανού και της θάλασσας.
Στις Κυκλάδες οι μοναχοί δούλευαν ολημερίς στα λιγοστά χωράφια και στις άγονες πεζούλες, εργάτες ακούραστοι του Χριστού και του Λαού, όπως κάθε νησιώτης στα δύσκολα χρόνια. Κι όταν οι κίνδυνοι έζωναν το νησί, μάζευαν γρήγορα το ποίμνιο κοντά τους, γινόντουσαν υπερασπιστές ανθρώπων και σωτήρες ψυχών. Όπως λέει κι ο Μακρυγιάννης, αυτοί οι μοναχοί, με τα έργα των χεριών τους τάιζαν φτωχούς, σκοτώθηκαν οι περισσότεροι στον Αγώνα, υπερασπιζόμενοι την πίστη και την πατρίδα.
Στις Κυκλάδες ο πολιτισμός διασώθηκε από τους μοναχούς. Η γλώσσα, τα γράμματα, οι τέχνες, η ιστορία, η παράδοση. Διαβάζοντας τα Ευαγγέλια, σκαλίζοντας την πέτρα και το μάρμαρο, ζωγραφίζοντας τοίχους και φορητές εικόνες, υφαίνοντας ρούχα και σκεπάσματα, γράφοντας ποιήματα και προσευχές, ψαλμωδίες και μουσικές. Μα πάνω απ' όλα μεταδίδοντας τη γλώσσα και τα γράμματα όχι σε κρυφά, όπως λέγεται, μα σε φανερά σχολεία, στα κελιά και στις αυλές των μοναστηριών. Μιλώντας τη γλώσσα των Γραφών και διαβάζοντας αρχαία κείμενα, που τα μάζευαν όχι γιατί συμφωνούσαν μ' ό,τι έγραφαν, αλλά γιατί όσα έλεγαν ήταν στα ελληνικά και δίδασκαν το καλό.
Στις Κυκλάδες, μετά από τόσους αιώνες σκλαβιάς από Ρωμαίους, Φράγκους και Οθωμανούς, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάζει ό,τι υπήρξε κι ό,τι απόμεινε στα γκρεμνά και τις κορφές των νησιών μας. Μα κι ό,τι συνεχίζει να υπάρχει.
Κανένα βιβλίο δεν θα μπορέσει να περιγράψει τις εικόνες του κτιστού και φυσικά τις πέραν του ακτίστου σκέψεις, αν δεν βρεθεί στα μοναστήρια του Αιγαίου, εκεί που το πνεύμα ενώνεται με την καρδιά, η πατρίδα με την πίστη, ο ουρανός με τη θάλασσα...
Το βιβλίο αυτό είναι μια προτροπή ανίχνευσης των θεοφρούρητων μοναστηριών του Αιγαίου, απ' όπου σαν το νησιώτη καλόγερο μπορεί κανείς ν' ατενίσει τον κόσμο στο Φως της μυστικής ένωσης τ' ουρανού με τη θάλασσα.
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ο Γιώργος Ανωμερίτης γεννήθηκε στην Αθήνα από κυκλαδίτες γονείς. Είναι γνωστός για την πολιτική του δραστηριότητα: υπήρξε 14 χρόνια βουλευτής και 4 φορές υπουργός. Διετέλεσε Διοικητής Τραπεζών, επικεφαλής ιδιωτικών και δημοσίων επιχειρήσεων και Οργανισμών. Κυκλαδίτης στην καταγωγή και από τους δύο γονείς, αγωνίστηκε ως φοιτητής κατά της δικτατορίας. Καταδικάστηκε σε 145 χρόνια κάθειρξη και παρέμεινε ως πολιτικός κρατούμενος επί 4 χρόνια στις φυλακές. Γνωστός οικονομολόγος, έχει γράψει δεκάδες επιστημονικά και λογοτεχνικά συγγράμματα, μεταξύ των οποίων και έξι ποιητικές συλλογές. Έχει τιμηθεί από την Πολιτεία για τους αγώνες του, του έχει απονεμηθεί το βραβείο Ειρήνης και Φιλίας "Ιπεκτσί", ο Χρυσούς Φοίνικας του Παναγίου Τάφου και έχει λάβει δεκάδες εκκλησιαστικές, πολιτικές και κοινωνικές διακρίσεις. Με πλούσια συμμετοχή στα κυκλαδικά δρώμενα παρουσίασε το 2009 τα βιβλία του "Βυζαντινό Πάρκο Τραγαίας Νάξου" (Μίλητος, 2009), "Οκτάνεμα" (ποιήματα 1997-2009, Εκδόσεις Γαβριηλίδη), "Αγία Αικατερίνα Οίας" (Μίλητος, 2009), "Το κάστρο της Νάξου και οι εκκλησίες του" (Μίλητος, 2010), "Νάξος και μικρές κυκλάδες άνωθεν" (Μίλητος, 2010) και "Τα μοναστήρια των Κυκλάδων" (Μίλητος, 2011).
