Το φρέσκο ψάρι και το αλίπαστο,
ψαρεύτηκαν
αλόγιστα στο νόμισμα της Ζωής.
Αν η θάλασσα - χώρα
αδειάσει όλη,
οι άνυδρες ευχές θα μεταλλαχθούν...
Η Μαρία Κονταλή, το γένος Χωρίτου, γεννήθηκε εξαδάχτυλη τον Ιούλιο του 1971 στην Πάτρα, από την καλλονή σμυρνιά Λόλα και τον αειθαλή έφηβο Ανδρέα. Τα παιδικά και μαθητικά χρόνια της μοιράζονται σε δύο πόλεις. Την Πάτρα και την Αμαλιάδα. Σταθερές αποσκευές η ποίηση και ο αθλητισμός -η πρώτη θερμή και αδήλωτη, ο δεύτερος ζωηρός και έκδηλος. Στα 11της χρόνια χάνει τη μητέρα της. Οι αποσκευές της, πάντα μαζί. Το 1990, φλερτάροντας επαγγελματικά με την καλαθοσφαίριση, θα βρεθεί στην Αθήνα, όπου και θα παραμείνει για χρόνια, το ξημέρωμα της 27ης Οκτωβρίου 2004 θα τη βρει στο ΚΑΤ της λεωφόρου Κηφισίας, με έναν και μόνο καρδιακό παλμό ικανό να την σώσει, ύστερα από τροχαίο ατύχημα. Οι αποσκευές της, πάντα εκεί. Η μία σωτήρια, η άλλη λυτρωτική. Με συγκίνηση, θυμάται τις φορές στην κάμαρη της σμυρνιάς γιαγιάς, που την μπόλιαζε μ' αγάπη για την ποίηση. Επίσης θυμάται, το πρώτο της βήμα στην γη των ποιητών όταν το 2000 το περιοδικό "Φώτα-Φωτογραφίζοντας" φιλοξένησε το ποίημα: "... να δείχναμε το δέντρο μας".
