Έβλεπε στ' όνειρό του να κατεβαίνει σιγά το γνώριμό του από χρόνια μονοπάτι, ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, με τα φύλλα τους να θροΐζουν σαν μια απόκοσμη, γλυκιά, καταπραϋντική μουσική στον ελαφρό άνεμο, και μπροστά του το θέαμα της πλατιάς ανοιχτής θάλασσας με άπλετο, καλοκαιρινό φως.[...] Ακόμα τον παραξένευαν μεγάλα πουλιά που ποτέ δεν τα 'χε ματαδεί, ίσως μονάχα στον παραλιακό δρόμο της Παναμερικάνα Del Sud, πηγαίνοντας από το Περού στη Χιλή. Μεγάλα θαλασσινά πουλιά που πετούσαν πάνω από τη φουσκωμένη θάλασσα του Ειρηνικού ή κούρνιαζαν κρώζοντας στα βράχια. Ωστόσο η θάλασσα προς την οποία κατέβαινε τώρα δεν είχε τίποτα από τέτοιο τοπίο, ήταν ήσυχη, καταφώτιστη και απέραντη κι είπε μέσα του πως θα κολυμπούσε σίγουρα στα νερά της μόλις έφτανε στην ακτή, ελπίζοντας τα ρεύματα να τον παράσερναν ολοένα πιο πέρα. Είχε καθαρά την αίσθηση πως ήταν ίσως το τελευταίο του ταξίδι, ότι ποτέ πια δεν θα κατηφορούσε το μαγικό μονοπάτι, ότι οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν ολοένα περισσότερο σε κάθε του βήμα, σαν να 'χαν ανοίξει οι φλέβες του κι έρρεε το αίμα του ασταμάτητα αλλά γλυκά.[...] (από το Νοκτούρνο)
Ο Μιχάλης Ν. Ράπτης (1911-1996) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και σπούδασε μηχανικός στο Ε. Μ. Πολυτεχνείο. Απο νεαρός είχε ενταχθεί ενεργά στο αριστερό κίνημα. Διακρίθηκε για την απόσταση που κράτησε απο τα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αναδείχθηκε στο Παρίσι γραμματέας της Τέταρτης Διεθνούς. Χαρακτηριζόμενος ως διεθνιστής επαναστάτης ταξίδεψε σε πολλές χώρες οπου έλαβε μέρος σε απελευθερωτικά κινήματα και υπήρξε σύμβουλος και συνεργάτης ηγετικών μορφών όπως του Μπεν Μπελά στην Αλγερία, του Μακάριου και του Αλιέντε στη Χιλή. Το πλούσιο συγγραφικό έργο του είναι στενά συνδεδεμένο με την πολιτική του δράση και χαρακτηρίζεται από μια κριτική και δημιουργική προσέγγιση του μαρξισμού, από τη σταθερή του προσήλωση στις ουμανιστικές αρχές, από το όραμά του για ένα σοσιαλισμό βασισμένο στην άμεση δημοκρατία και τη "γενικευμένη κοινωνική αυτοδιαχείριση", της οποίας ήταν ο κύριος θεωρητικός. Πέθανε στην Αθήνα στις 20 Φεβρουαρίου 1996, σε ηλικία 85 ετών.
