Τα τέσσερα διηγήματα που απαρτίζουν την ανά χείρας συλλογή, σε μετάφραση Γ. Σημηριώτη, είναι όχι μόνο από τα καλύτερα του Μαξίμ Γκόρκι αλλά και από τα ωραιότερα και τα πιο σπουδαία που μπορεί κάποιος να έχει διαβάσει. Και τούτο διότι ο μέγιστος αυτός συγγραφέας διαθέτει το έμφυτο ταλέντο να παρουσιάζει τα θέματά του με τέτοια τελειότητα που, στην κυριολεξία, είναι προορισμένη να μας μαγνητίζει, να μας θέλγει και να μας μαγεύει. Και όλα τούτα μέσα από μια γραφή αναστατώνει το "είναι" μας, μετακινώντας το με ταχύτητα σφοδρή πότε στη λύπη, πότε στη θλίψη, πότε στη συμπόνια και πότε στην οργή, καθότι ο Γκόρκι είναι αποδεδειγμένο ότι είναι βαθύς γνώστης των αντιδράσεων της ανθρώπινης ψυχής.
Ο Μαξίμ Γκόρκυ (ψευδώνυμο του Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκώφ) γεννήθηκε το 1868 στο Νίζνι-Νόβγκοροντ. Από το 1875 έως το 1893 άσκησε πολλά και διάφορα επαγγέλματα, αποκτώντας έτσι μια τεράστια πείρα των ανθρώπων και της ζωής, την οποία χρησιμοποίησε ήδη από τα πρώτα του κείμενα. Πρωτοεμφανίστηκε στο λογοτεχνικό χώρο με τη νουβέλα "Μακάρ Τσουντρά" το 1892. Ακολούθησαν τα έργα του "Η γριά Ιζεργκίλ", "Τσελκάς", "Είκοσι έξι και μία", "Βάριενκα Ολέσοβα", "Φομά Γκαρντέγιεφ", "Τα παιδικά μου χρόνια", "Τα πανεπιστήμιά μου" κ.ά. Μεταξύ των ετών 1907-1908 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του "Η μάνα", που αποτέλεσε και τη βάση για το σενάριο της ομώνυμης κλασικής ταινίας του σοβιετικού κινηματογράφου. Η διεθνής απήχησή του επιβεβαιώθηκε και με τα θεατρικά έργα του που ακολούθησαν. Πασίγνωστα είναι τα έργα "Οι μικροαστοί", "Οι εχθροί", "Στο βυθό", "Οι παραμεριστές" κ.ά. Η σύλληψή του κατά την επανάσταση του 1905 προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών σ' ολόκληρο τον κόσμο. Μετά την απελευθέρωσή του εγκαταστάθηκε στο Κάπρι της Ιταλίας. Το 1921, φεύγει από τη Ρωσία για να ζήσει στη Γερμανία και στο Σορέντο της Ιταλίας απ' όπου επιστρέφει, οριστικά πλέον, στην τότε Σοβιετική Ένωση το 1928. Καθιερώθηκε ως πρωτεργάτης της νέας σοβιετικής λογοτεχνίας και πέθανε στη Μόσχα το 1936.
