Η νουβέλα "Ο εκδικητής" δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1838 στο Blackwood's Magazine. Με τη χαρακτηριστική του προσήλωση στη θεματική του φόνου, και τοποθετώντας την αφήγηση στο αστικό περιβάλλον της γερμανικής επαρχίας, ο ντε Κουίνσυ εξιστορεί μια σειρά από βίαιες και μυστηριώδεις πράξεις τελετουργικής εκδικήσεως, εμμένοντας ιδίως στα κίνητρα του δράστη και το κοινωνικό τους υπόβαθρο.
Ο φόνος εκδικήσεως στον ντε Κουίνσυ είναι, όπως γράφει για τον συγγραφέα ο Κωστής Παπαγιώργης, έγκλημα πρωτίστως ηθικό.
"Για να είναι ηθικό έγκλημα και όχι ηθικό ατύχημα, η δολοφονία πρέπει απαραιτήτως να συνεπάγεται προσωπικά κίνητρα, μια προσωπική διαφορά με το θύμα".
Επιπλέον, σε μια εποχή όπου τα πολιτικά αιτήματα της Γαλλικής Επανάστασης δεν έχουν ακόμη επικρατήσει οριστικά, ο Εκδικητής είναι ένα από τα πρωιμότερα λογοτεχνικά έργα όπου θίγεται χωρίς περιστροφές και ψιμύθια ο βαθύρριζος αντισημιτισμός των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αλλά και καταγγέλλεται η θεσμική αυθαιρεσία και ο αυταρχισμός της κρατικής εξουσίας.
Ο Τόμας Ντε Κουίνσυ (1785-1859) είναι ένας από τους σπουδαίους Άγγλους συγγραφείς του 19ου αι., ένας "βικτωριανός Μπόρχες" όπως έχει χαρακτηριστεί. Έγραψε ιδιότυπα φιλολογικά και ιστορικά δοκίμια (με γνωστότερα τα πορτρέτα του των Άγγλων ποιητών, όπως ο Γουέρντσγουερθ και ο Κόλεριτζ, και τους προβληματισμούς του για την Ιστορία), απέκτησε όμως τη φήμη του με το βιβλίο "Περί της δολοφονίας ως μιας των καλών τεχνών" (1827). Οι αφηγηματικές ικανότητές του τού εξασφάλισαν τεράστια επιτυχία με την Έκδοση των "Εξομολογήσεων ενός Άγγλου οπιομανούς" (1822). Ο Μπωντλαίρ, ο Μαλλαρμέ, ο Αντρέ Μπρετόν, ο Χ. Λ. Μπόρχες, ο Γουίλλιαμ Μπάροουζ και ο Ανδρέας Εμπειρίκος αγάπησαν και επηρεάστηκαν από το έργο του.
