Γίνεται ένα σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα να έχει ένταση, γρήγορο ρυθμό και ανατροπές χωρίς να στερείται βάθους;
Γίνεται αυτό το... βάθος να μην το εκφράζει ο συγγραφέας με σουρεαλιστικές αρλούμπες, που καταλαβαίνει μόνο ο ίδιος και ο κύκλος του;
Γίνεται, ακόμα, να μιλήσει κανείς για τον εμφύλιο και την πολιτική γενικότερα χωρίς να δείχνει ότι έχει καταπιεί την γλώσσα του;
Γίνεται επιτέλους η μετριότητα να πάψει να θεωρείται επανάσταση;
Υπάρχει ελπίδα εν γένει;
Σε αυτά και άλλα ακόμα φιλοδοξεί να απαντήσει ο θεός της Φιλοθέης.
