Ο Άδωνις ως ποιητής μας είναι πολύτιμος γιατί αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας ανήκουστης γλωσσικής ηπείρου. Η Ευρώπη μαζί με την αποικιοκρατία της απέσυρε και το πολιτιστικό της ενδιαφέρον για έναν κόσμο που αρχίζει στη Μεσόγειο και φτάνει στις τελευταίες κτίσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανατολικά. Ο Άδωνις καταφέρνει να διασπάσει αυτήν την αδιαφορία και με όχημα μιαν αποδοχή γίνεται η μνήμη μιας ολόκληρης ποιητικής, που σε μας τους Έλληνες όλο κάτι θυμίζει, βυθισμένη στην προφορικότητα των γιαγιάδων και των παππούδων μας στα προσφυγικά,
ή στις καταλογάδιν αναγνώσεις του Άσματος Ασμάτων στην μετάφραση των Εβδομήκοντα.
Ελαφρά πλήκτρα λόγου που αλάφρυναν από το βάρος του χρόνου της παράδοσής τους.
Άδωνις είναι το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Αλί Αχμάντ Σαΐντ Εσμπέρ, που γεννήθηκε το 1930 στη βόρεια Συρία, κοντά στις ακτές της Μεσογείου. Σπούδασε φιλολογία και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση γνωστών Ευρωπαίων ποιητών και διανοούμενων στην αραβική γλώσσα, πριν δημοσιεύσει το πρώτο του έργο "Τα άσματα του Μιχιάρ του Δαμασκηνού" (1960), που αποτέλεσε σταθμό στην αραβική ποίηση. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βηρυτού το 1971, αρχίζει να ταξιδεύει σ' όλο τον κόσμο, δίνοντας μαθήματα γύρω από τον αραβικό πολιτισμό και την ποίηση. Το 1980 καταφεύγει στο Παρίσι για να διαφύγει από τον εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο και διδάσκει αραβική γλώσσα και λογοτεχνία για ένα χρόνο, στη Σορβόννη. Αναπληρωτής μόνιμος αντιπρόσωπος της Αραβικής Ένωσης στην Unesco, έχει διδάξει, επίσης, ποίηση στα πανεπιστήμια της Γενεύης και του Princeton. Το 2011 τιμήθηκε με το βραβείο Goethe, ενώ το ονομά του συζητήθηκε έντονα για το Νόμπελ Λογοτεχνίας (το οποίο δόθηκε, τελικά, στον Σουηδό ποιητή Τούμας Τρανστρέμερ). Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, κάλεσε τον Μπασάρ αλ-Άσαντ να παραιτηθεί από την προεδρία της χώρας του, θέτοντας τέλος στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο στη Συρία.
