Διαβάζοντας το λογοτεχνικό έργο του Νίκου Νικολαΐδη παρατηρούμε μιαν ακατάσχετη επιμονή του συγγραφέα όσον αφορά τα σημεία της στίξης. Σημεία της στίξης που χρησιμοποιεί ανορθόδοξα σε σχέση με τους γραμματικούς κανόνες και σχολαστικά στην πρώτη επιπόλαια ανάγνωση. Ταυτόχρονα διαπιστώνουμε τη χρησιμοποίηση καινούργιων "σημαδιών" που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τον αναγνώστη στην ανάγνωση και κατανόηση του κειμένου, ενώ παράλληλα μας κινεί την περιέργεια η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση, σε πολλά σημεία, του ερωτηματικού και του θαυμαστικού. Στην παρούσα μελέτη θα σταθούμε στο πρόβλημα που θέτουν τα πολλά αποσιωπητικά στο πεζογραφικό έργο του Νικολαΐδη. Σ' αυτό που διαφορετικά ονομάσαμε "Οι σιωπές του Νίκου Νικολαΐδη"
Ο Γιώργος Δεληγιάννης (1946-1992) γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς μικρασιάτες. Φοίτησε με υποτροφία στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και σπούδασε ιστορία-αρχαιολογία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ταυτόχρονα συστηματοποίησε τις θεατρικές του ανησυχίες σπουδάζοντας στην Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου-Θεάτρου παίρνοντας πτυχίο σκηνοθεσίας και σεναρίου. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι στην ιστορία των οικονομιών και κοινωνιών και έκανε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στη νεότερη ελληνική ιστορία με θέμα: "Έρευνες πάνω στις πρώτες Εθνικές Συνελεύσεις κατά τη διάρκεια του Ελληνικού Αγώνα". Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λυών νεοελληνική γλώσσα, νεοελληνική ιστορία και ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας και θεάτρου. Επίσης δίδαξε ως καθηγητής στην ιδιωτική και δημόσια μέση εκπαίδευση στην Ελλάδα. Πλούσιο και ποικίλο υπήρξε το συγγραφικό και καλλιτεχνικό του έργο. Διοργάνωσε και σκηνοθέτησε ο ίδιος πολλές θεατρικές παραστάσεις στα σχολεία όπου δίδαξε. Έδωσε διαλέξεις σε επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με ιδιαίτερη παρουσίαση θεμάτων από τη μικρασιατική καταστροφή. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου αφομοιώνοντας πολιτιστικά στοιχεία τα οποία αργότερα μετέδωσε μέσα από τη συγγραφική και διδακτική του δραστηριότητα. Σημαντική υπήρξε η προσφορά του στους κοινωνικούς αγώνες: ως φοιτητής στα χρόνια της δικτατορίας και μετέπειτα ως καθηγητής ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα προσφέροντας πολλά στο συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στην ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου, όπου εκλεγόταν πρόεδρος επί τέσσερα συνεχή έτη. Τέλος αξιοσημείωτη ήταν και η ενεργός συμμετοχή του στην τοπική αυτοδιοίκηση, ως δημοτικού συμβούλου στον Δήμο Πετρούπολης, με ιδιαίτερη προσφορά στην πολιτιστική ζωή της πόλης. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Ερωτικά παράφωνα" (1992, 1999), "Του έρωτα και της μοναξιάς", "Εραστές στην ξένη γη", τα μυθιστορήματα "Οι φαντάροι", "Το ανέκδοτο μυθιστόρημα", τη συλλογή διηγημάτων "Τα οροπέδια του κόσμου", τα θεατρικά έργα "Σμύρνη, οι καβαλλάρηδες του θανάτου" (1993), "Τα πουλιά και τα παιδιά" (1995), τη συλλογή μαρτυριών "Η αιχμαλωσία. Έξοδος από τη Σμύρνη", και τις μελέτες "Η ανταλλαγή των πληθυσμών και η εγκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων της Καππαδοκίας στη Μακεδονία", "Η κοινωνική σύνθεση της Α' Εθνικής Συνέλευσης", (Σύγχρονη Εποχή, 1981), "Ο ναυτικός και το πρόβλημα της μοναξιάς στην ποίηση του Ν. Καββαδία - κοινά σημεία με τη γαλλική ποίηση", "Οι σιωπές του Νίκου Νικολαΐδη της Κύπρου και... η σιωπή γύρω από το έργο του", "Λαλούσα σιωπή: η σημασία των σημείων στίξης στο έργο του Νίκου Νικολαΐδη της Κύπρου".
