Η ψυχοσωματική αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις του 20ού αιώνα. Ερεύνησε συστηματικά και σε βάθος την άρρηκτη σχέση ψυχής και σώματος και το πώς οι τραυματικές επιπτώσεις στον ψυχισμό μπορούν να οδηγήσουν σε σωματικές παθολογικές καταστάσεις. Το παιδί που τραυματίζεται παγώνει τα συναισθήματα και τις σκέψεις που συνδέονται με το τραύμα προκειμένου να επιβιώσει. Προοδευτικά υιοθετεί έναν μηχανιστικό τρόπο ζωής και προσκολλάται στην πραγματικότητα, στην οποία συμμορφώνεται. Όταν το άτομο υποστεί νέα τραύματα, μπορεί να αποδιοργανωθεί· τότε του απομένει ένα μόνο σημείο αναφοράς: το σώμα. Και αυτό, νοσώντας, αποκαλύπτει μέσα από την οδύνη ότι ψυχή και σώμα παραμένουν ζωντανά. Η κρίση, όσο επώδυνη κι αν είναι, μπορεί να γίνει αφετηρία για την ανεύρεση της ιστορίας και της ταυτότητας του ατόμου — ουσιαστικά, για την ανακάλυψη του αληθινού εαυτού. Στο βιβλίο αυτό, μέσα από κλινικά παραδείγματα, αναδεικνύεται ότι η νόσος εκκινεί μια επανορθωτική διαδικασία του ψυχοσώματος, η οποία οδηγεί σε επανασύνδεση με τον πραγματικό εαυτό που το άτομο έως τότε αγνοούσε.
