Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα όμορφο σπιτάκι μέσα στο δάσος, ζούσε ο Μπαρμπα-Γιώργης.
Ο Μπαρμπα-Γιώργης έμενε κοντά είκοσι χρόνια στο δάσος και το γνώριζε απ’ έξω κι ανακατωτά. Ήξερε κάθε γωνιά του, κάθε δέντρο και κάθε ταπεινό λουλουδάκι που φύτρωνε στο χώμα του. Γνώριζε τα ζώα του δάσους, μάλιστα τους είχε δώσει και ονόματα, και κάθε πρωί που πήγαινε στα μελίσσια του, όποιο ζωντανό έβρισκε στο δρόμο του το χαιρετούσε με τ’ όνομά του.
Μα κι αυτά τον γνώριζαν και τον χαιρετούσαν καθ’ ένα με τον τρόπο του. Ο Μπαρμπα-Γιώργης τ’ αγαπούσε όλα το ίδιο και τα φρόντιζε όπως μπορούσε.
Δεν υπήρχε μέρα που να μη μοιραστεί το φαΐ του μαζί τους. Και πόσες φορές δεν έμενε τελείως νηστικός, αφού μέχρι να φτάσει στο μελίσσι του είχε μοιράσει όλο το κολατσιό δεξιά κι αριστερά.
Ξέχασα, όμως, να σας πω το σπουδαιότερο. Στο δάσος, εκτός από τον Μπαρμπα-Γιώργη, τα ζώα και τα φυτά, ζούσαν και ξωτικά. Δύο από αυτά, ο Ράβε και ο Ξήλωνε, ήταν φίλοι αχώριστοι. Όλη μέρα τριγυρνούσαν στο δάσος και παρατηρούσαν τα πάντα.
