Η ουσιώδης διαφορά, διαφορά αρχής, ανάμεσα στον Αλέξανδρο Παναγούλη και τους συναγωνιστές του που αποπειράθηκαν να σκοτώσουν τον Παπαδόπουλο και στον Ανδρέα Παπανδρέου, που συγκρότησε έναν ιδιωτικό στρατό στο εξωτερικό, άγνωστο χάρις σε ποιους οικονομικούς πόρους, με σκοπό να "γεμίσει το κενό" που θα άφηνε η δικτατορία της χούντας στην Ελλάδα, ήταν, κατά την γνώμη μου, μια διαφορά όχι τόσο πολιτικού και "ιδεολογικού", όσο κυρίως ηθικού χαρακτήρα. Ο Αντρέ Μαλρώ, συγγραφέας και πολιτικός, έχει γράψει πολλά. Αλλά μια φράση του συνδέει υποδειγματικά την ηθική και την πολιτική: "Η πολιτική δεν ταυτίζεται με την ηθική. Αλλά χωρίς ηθική δεν γίνεται πολιτική." Και πράγματι, γίνεται κάτι άλλο. Κάτι που όσο περνούν τα χρόνια το ζούμε όλο και πιο έντονα.
Ο Παναγούλης έκανε μια βασική σκέψη: Έκρινε ότι το καθεστώς του Παπαδόπουλου, που γεννήθηκε ύστερα από μια κυοφορία περίπου 15 χρόνων, ήταν κούφιο και θνησιγενές. Και ότι αν εξουδετερωνόταν εγκαίρως ο δημιουργός της, η χούντα, πιθανότατα, δεν θα μπορούσε να επιζήσει. Ζήτησε υλική βοήθεια από τον Ανδρεά. Εκείνος τον ταλαιπώρησε με αναβολές και ο Παναγούλης απελπίστηκε κι έπαιξε το κεφάλι του. Με πενιχρά μέσα και με το γνωστό αποτέλεσμα.
Αυτό το βιβλίο επιβεβαιώνει ένα διπλό συμπέρασμα: Τα κύρια χαρακτηριστικά της ομάδας Παναγούλη ήταν η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία. Δηλαδή η απόλυτη ηθική. Το κύριο χαρακτηριστικό του "απελευθερωτικού αγώνα" του Ανδρέα κατά της Αμερικανικής Κατοχής, όπως ο ίδιος είχε βαφτίσει το καθεστώς της χούντας, ήταν η πολυτέλεια. Η σιγουριά "μακράν του εχθρού" και η πολυτελής αναμονή. Τίποτα περισσότερο.
Η μεταβίβαση από το Π.Α.Κ. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι μεταδικτατορικοί "επαναστάτες της κουκούλας" τελούν πάντοτε υπό έρευναν.
Ο Γιάννης Θ. Βούλτεψης γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1923. Κατά τον πόλεμο του 1940-1941 περιελήφθη στην πολιτική επιστράτευση σε αντικατάσταση στρατευθέντων υπαλλήλων του Δημοσίου. Επί Ιταλικής Κατοχής πήρε μέρος στο Μαθητικό Κίνημα κατά της Προσαρτήσεως των Επτανήσων και τον Ιούλιο του 1943 διαπεραιώθηκε στη Δυτική Στερεά, όπου κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Ακέλας. Την άνοιξη του 1944 φοίτησε στη σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και ονομάσθηκε ανθυπολοχαγός. Πήρε μέρος σε μάχες εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής και προτάθηκε για το Αριστείον Απελευθερωτικού Αγώνος και για προαγωγή στο βαθμό του υπολοχαγού επ' ανδραγαθία. Τον Δεκέμβριο 1944 τραυματίσθηκε στην επίθεση κατά του ΕΔΕΣ έξω από την Άρτα.
Μετά τη Βάρκιζα συνελήφθη στο Αργοστόλι με διαταγή των Άγγλων και παρέμεινε κρατούμενος χωρίς δίκη ως τον Αύγουστο του 1945. Συνελήφθη και πάλι το 1946 ως διευθυντής της εφημερίδας τού ΕΑΜ "Ελεύθερη Κεφαλλονιά" και καταδικάσθηκε για "αδικήματα Τύπου" σε φυλάκιση πέντε ετών και τριετή εκτόπιση. Απολύθηκε στις 29 Μαΐου 1952 με βάση ένα νόμο που "ευεργετούσε" τον Τύπο και προσήλθε στο Στρατό ως "νεοσύλλεκτος". Τον έστειλαν στην απομόνωση της Μακρονήσου, όπου "υπηρέτησε" ως "λοιπός οπλίτης" (χωρίς όπλο, αλλά με τις δέουσες... νυκτερινές ασκήσεις).
Συντάκτης της "Αυγής" από τον Μάρτιο του 1953, τον Ιούνιο του 1965 βραβεύτηκε σε γενικό δημοσιογραφικό διαγωνισμό "για την πληρεστάτη κάλυψη της Υποθέσεως Λαμπράκη από αστυνομικής πλευράς και για την οξυδερκή ανάλυση του σχετικού με το έγκλημα ανταρτικού έργου".
Σε όλη τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας έζησε στη Ρώμη και ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα υπέρ μιας πανεθνικής ενότητας για την έγκαιρη αποκατάσταση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας έγραψε στα περιοδικά "Επίκαιρα" και "Αντί" και εργάσθηκε στις ημερήσιες εφημερίδες "Ελληνικόν Μέλλον", "Απογευματινή", "Ελεύθερος Τύπος" και "Μεσημβρινή".
Από το 1984 ως το 1993 διετέλεσε διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας.
Έγραψε τα βιβλία: "Υπόθεση Μανώλη Γλέζου" (1960). "Η Μεγάλη Πορεία" (1961), "Υπόθεση Λαμπράκη" (1966), "Ο Ανατολικός Άνεμος" (Φεβρ. 1967), "Η Καταγωγή και ο Θάνατος της Συνωμοσίας" (1976) "Συναγωνιστής Ακέλας" (1983), "Η Άγνωστη Τραγωδία του Αλέκου Παναγούλη" (1984), "Η Αποκάλυψη του Φασισμού" ("Mussolini Socialfascista" του Τζιόρτζιο Μπόκκα και το "Το Δόγμα του Φασισμού" του Μπενίτο Μουσσολίνι) με εισαγωγή, σημειώσεις και κατατοπιστικά προσαρτήματα (1984), "Η Πολιτική Διαθήκη του Γεωργίου Παπανδρέου και η Αντίσταση του Ανδρέα" (1985), "Πρόκληση" (1986).
Ο Γιάννης Βούλτεψης πέθανε στις 2 Ιανουαρίου του 2010 σε ηλικία 87 ετών.
Μη Διαθέσιμο
