[...] Ο πληθυσμός της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης, ακόμη και εάν θεωρηθεί ότι καταλαμβάνει μία σημαντική θέση μεταξύ των πληθυσμών αρχαίου τύπου, δεν θα πρέπει να συγχέεται με τους πληθυσμούς των μεσαιωνικών ή των νεότερων χρόνων. Τα δεδομένα που δημιουργεί η Μεσόγειος, η πολυθεϊστική παράδοση και η πολιτική οργάνωση των κοινοτήτων θεμελιώνουν τη δημογραφική και πολιτισμική ιδιαιτερότητά του. Στη σύγχρονη έρευνα αυτές οι ιδιομορφίες λαμβάνονται όλο και πιο συχνά υπόψη.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της αρχαίας δημογραφίας είναι η σπανιότητα και ο αποσπασματικός χαρακτήρας των πηγών, κυρίως όσων περιέχουν αριθμητικά δεδομένα. Για να μετριαστεί αυτό το πρόβλημα έχουν αναπτυχθεί ιδιαίτερες τεχνικές, στις οποίες συνδυάζονται η αρχαιολογία, η παλαιοπαθολογία και η φυσική ανθρωπολογία. Από ορισμένες όψεις, λοιπόν, η ιστορική δημογραφία της αρχαιότητας δεν θυμίζει την αντίστοιχη επιστήμη των μεταγενέστερων περιόδων. [...]
(Από την εισαγωγή του βιβλίου)
