Ο "Πρίγκιπας του Χόμπουργκ", που ανεβάστηκε στη σκηνή του "Βασιλικού Θεάτρου", είναι το πιο μεγαλόπνοο έργο του Κλάιστ. Είναι ζήτημα αν υπάρχει στην παγκόσμια λογοτεχνία πατριωτικό έργο τόσο βαθύτατα ανθρώπινο. Η τραγική πάλη ανάμεσα χρέους και στοργής που συντελείται μες στην ψυχή του Εκλέκτορος και η ακόμα τραγικότερη αμφιταλάντευση του ηρωικού πρίγκιπα ανάμεσα του θανάτου που του επιβάλλει ο αλύγιστος στρατιωτικός νόμος και της ζωής που τον καλεί με πρόσχαρην αφιλοκέρδεια στην αγκαλιά της, δημιουργούν στο έργο μιαν ατμόσφαιρα τόσο θερμή, όπου κι αυτή η ομολογουμένως σπάνια πατριωτική ρηγορεία των ηρώων του Φερμπελλίν να παίρνει την εσωτερική πυκνότητα και το πλαστικό βάρος της μετουσιωμένης σε τέχνη ζωής.[...] Η σκοπιμότης δεν υπάρχει πουθενά στο έργο του Κλάιστ. Υπάρχει μόνον η ποίηση, η καθαρή ποίηση, που αυτή μόνη δημιουργεί αλήθεια και ζωή στην τέχνη. (Λέων Κουκούλας)
