[...] Η έλξη είναι για τον Μπλανσό αυτό που για τον Σαντ, είναι, ασφαλώς, ο πόθος, για τον Νίτσε η δύναμη, για τον Αρτώ η υλικότητα της σκέψης, για τον Μπατάιγ η παράβαση: η καθαρή εμπειρία του έξω -και η πλέον απογυμνωμένη. Όμως, πρέπει να κατανοήσουμε σωστά τι σημαίνει η λέξη έλξη, όπως την εννοεί ο Μπλανσό: δεν στηρίζεται σε καμιά μαγεία, δεν αίρει καμιά μοναξιά, δεν θεμελιώνει καμιά θετική επικοινωνία.
Να ελκύεσαι δεν σημαίνει να καλείσαι από το θέλγητρο του εξωτερικού, είναι μάλλον να νιώθεις, μέσα στο κενό και την ένδεια, την παρουσία του έξω και, συνδεδεμένος με αυτή την παρουσία, το γεγονός ότι είσαι ανεπανόρθωτα εκτός του έξω. Αντί να καλεί την εσωτερικότητα να πλησιάσει κάποια άλλη, η έλξη διαδηλώνει επιτακτικά ότι το έξω είναι εδώ, ανοιχτό, χωρίς ενδόμυχο, χωρίς προστασία ούτε συγκράτηση... Αλλά ότι στο ίδιο αυτό άνοιγμα δεν είναι δυνατόν να έχουμε πρόσβαση, διότι το έξω δεν κοινοποιεί ποτέ την ουσία του.
