Η κωμωδία είναι πάντα σκληρή γιατί προϋποθέτει το να γελάς με τον εαυτό σου. Ο Τσάπλίν ήταν επίσης πολύ επιθετικός. Αλλά αυτοί που του το προσάπτουν, στην πραγματικότητα τον ζηλεύουν για δεν το καταφέρνουν οι ίδιοι, ενώ θα το ήθελαν. Ωστόσο, επίθετικός ή όχι, ένας σκηνοθέτης είναι το ίδιο ευάλωτος στο φόβο.
Αλλά πάντα κάνεις κάτι για να τον καταπολεμήσεις...
Υπάρχουν δύο τρόποι να φαοβάσαι.
Ή κάθεσαι και λες "φοβάμαι, ας μην είμαι επιθετικός", ή είσαι φοβισμένος και επιθετικός και επαναλαμβάνεις ότι δε θέλεις να κάθεσαι και να φοβάσαι. Διάλεξα να είμαι επιθετικός μέσα στο φόβο μου. Εξωτερικά, μοιάζω με αναίσχυντο υπερόπτη, και μάλλον είμαι, αλλά μέσα μου δε διαφέρω από τους άλλους.
Ο Χρήστος Βακαλόπουλος (1956-1993) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και κινηματογράφο στο Παρίσι. Εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα "Αυγή" (1975-1985) και στα περιοδικά "Σύγχρονος Κινηματογράφος" και "Αντί". Έγραψε σενάρια για τους Νίκο Παναγιωτόπουλο και Σταύρο Τσιώλη κι ένα μυθιστόρημα κατά παραγγελίαν, το "Υπόθεση μπεστ σέλλερ" (1980). Ακολούθησαν "Οι πτυχιούχοι" (1984), οι "Νέες αθηναϊκές ιστορίες" (1989) και "Η γραμμή του ορίζοντος" (1991). Ταινίες: "Βεράντες" (1984), "Θέατρο" (1986) και οι μεγάλου μήκους ταινίες "Όλγα Ρόμπαρντς" (1989) και "Παρακαλώ, γυναίκες μην κλαίτε" (1992, συν-σκηνοθεσία με τον Σταύρο Τσιώλη). Εργάστηκε, επίσης, ως ηθοποιός, παραγωγός και παρουσιαστής ραδιοφωνικών εκπομπών.
