Στην ξέφρενη πορεία της ζωής τους, κάποιοι τοξικομανείς θα αποτελέσουν το βασικό πληθυσμό των ελληνικών φυλακών. Ο κρατούμενος τοξικομανής, ήδη ένοχος και φυλακισμένος στην ίδια του την οικογένεια, εκδραματίζει κοινωνικά την ιστορία του, θέτοντας και επίσημα τον εαυτό του εκτός νόμου. Απαξιώνοντάς τον, επικυρώνει την ψυχική απουσία του Συμβολικού Νόμου-Πατέρα, αναζητώντας τον ιδιότυπα. Πέρα από τα όρια και μέσα από τις μητρικές λειτουργίες των ουσιών, θα επιχειρήσει να ακυρώσει το τραύμα του κατακερματισμένου ψυχισμού του και, ως σώμα που πράττει, παραβατεί, θα φτάσει σε μία νέα μήτ(ε)ρα, τη φυλακή. Η γυναίκα, εξεγειρόμενη και προς το κοινωνικό της φύλο, θα διεκδικήσει τον ανδρισμό. Σ’ αυτό το εξαναγκαστικό πλαίσιο βιοεξουσίας, η θεραπεία απεξάρτησης θα αποτελέσει το πέρασμα προς το συμβολικό Νόμο και την ελευθερία, μέσα από το Λόγο, την Τέχνη και τους Άλλους.
«Άξονας όλου του βιβλίου είναι ο Συμβολικός Νόμος και η –τραγική– απουσία του στον τοξικομανή. Αυτόν αναζητά μέσα από τις περιπλανήσεις του στον κόσμο του περιθωρίου, τις παρορμητικές πράξεις του, την παραβατικότητα. Σε αυτή την πορεία της διαρκούς και ατελέσφορης αναζήτησης του Νόμου θα συναντήσει και τον νόμο, θα τον παραβεί και θα βρεθεί στη φυλακή. Σε αυτόν τον τόπο του εγκλεισμού και του μαρτυρίου θα συναντήσει η Ρ. Καγγελάρη τα εξαρτημένα κορίτσια και αγόρια και θα μας μυήσει, όσο είναι δυνατό, στον κόσμο τους. Ψυχολόγος-εγκληματολόγος η ίδια, με θητεία σε καταστήματα κράτησης τοξικομανών (φυλακές Κορυδαλλού, Καταστήματα Κράτησης Αυλώνα, Ελεώνα, κ.α.), διαθέτει εκείνη την κλινική εμπειρία και τη γνώση, που της επιτρέπει να καταρρίπτει με βεβαιότητα τα κυρίαρχα κοινωνικά στερεότυπα για το ανίατο της τοξικομανίας, για τον βιολογικό χαρακτήρα του προβλήματος, για την αναγωγή της συντήρησης της εξάρτησης, διαμέσου των υποκαταστάτων σε θεραπεία, και άλλα.»
