Για τον υπερρεαλισμό -το σημαντικότερο καλλιτεχνικό κίνημα που σάρωσε τον δυτικό κόσμο ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο- ο κύριος και θανάσιμος εχθρός ήταν η Λογική, και ο σκοπός του ήταν να μεταμορφώσει, πολύ πέρα από τα όρια της τέχνης, τη ζωή του ανθρώπου, απελευθερώνοντας το πνεύμα του. Η θρησκεία, η ηθική, η οικογένεια και η πατρίδα ήταν θεσμοί που έπρεπε να αναθεωρηθούν εκ βάθρων. Ο υπερρεαλισμός επικαλέστηκε τη δύναμη του υποσυνείδητου και της ονειρικής ζωής, για να εξερευνήσει τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Ήταν μια επανάσταση, απ' όλες τις απόψεις. Ο Αντρέ Μπρετόν (1896-1966) υπήρξε ο πρωθιερέας αυτής της νέας μη-θρησκείας, που από τους κόλπους της αναδύθηκαν μεγέθη όπως ο Λουί Αραγκόν, ο Πωλ Ελυάρ, ο Τριστάν Τζαρά, ο Λουίς Μπουνιουέλ, ο Σαλβαδόρ Νταλί, ο Μαξ Ερνστ, ο Αντονέν Αρτώ, ο Πικαμπιά και τόσοι ακόμα, κυρίως εικαστικοί και ποιητές. Η ιστορία αυτού του μεγαλειώδους κινήματος μας μαθαίνει να βλέπουμε αλλιώς τη ζωή μας, τη γλώσσα, τα φιλοσοφικά και γνωστικά συστήματα του πολιτισμού μας. Είναι μια ιστορία που, γι' αυτό, προορίζεται για τους ρεαλιστές, που θέλουν να δουν σε βάθος τον κόσμο.
