Στο βιβλίο "Οι ακρίδες" δεν περιγράφονται επεισόδια ξεθωριασμένα, αλλά πράξεις Ελλήνων πολιτικών, "απόστολων του πολέμου κατά της τιμιότητας", που έσυραν τον τόπο μας στον γκρεμό και την ανυποληψία.
Ο συγγραφέας, που έζησε από κοντά την εξουσία, κάνοντας "ανατομία" στο εθνικό ελληνικό έγκλημα, υποστηρίζει την άποψη πως: "Βουλή που δεν τη διευθύνει η λαϊκή θέληση, αλλά η θέληση του εκάστοτε Πρωθυπουργού, δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία και πως η πολιτική ζωή στον τόπο μας είναι μια συνεχής ενέδρα. Απ' τη μια μεριά σωρεύεται η ασυνειδησία εκείνων που στήνουν την ενέδρα, κι απ' την άλλη ανάβει η οργή κι η πίκρα των πολλών, που πέφτουν μέσα".
Περιγράφοντας με σάτιρα, χιούμορ και απλή γραφή την πλοκή των γεγονότων (παρανομίες, προδοσίες, μίση, αγάπες, αδικίες, απάτες, δολοπλοκίες, κομματικές σκοπιμότητες και έρωτες), "αποκρυπτογραφεί" την ψυχοσύνθεση των πολιτικών εκείνων, που οδήγησαν τον τόπο μας εκεί που τον έφεραν, αλλά και του λαού μας, που, ξεχνώντας τα λανθασμένα πολιτικά του βήματα, ξεγελιέται συνέχεια.
Ο Νίκος Ζωρογιαννίδης γεννήθηκε στο Καρπενήσι. Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές έγινε δημόσιος υπάλληλος (γενικός διευθυντής του υπουργείου Πολιτισμού). Για το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Εγώ ο υπουργός σου" (Εκδόσεις Αρσενίδη, 1995) γράφτηκαν κολακευτικές κριτικές, πολύ ενθαρρυντικές για τη συνέχεια. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, στα "Νέα" της 10ης Μαΐου 1995, γράφει μεταξύ άλλων: "... όπου με διαβολεμένο κέφι και οίστρο, που θυμίζει Τσέχοφ των διηγημάτων, αλλά και Ψαθά και Γιαλαμά και Τσιφόρο...", η Λίλυ Δράκου στον "Ελεύθερο Τύπο" της 22ης Μαΐου 1995 γράφει πως "... ο αναγνώστης που με μάτια Χ ξεπερνάει την πικρή επιφάνεια, θα νιώθει ότι πίσω από το καυστικό χιούμορ κρύβεται ο πόνος: "γιατί να μην είναι ο άνθρωπος αυτό που θα μπορούσε, που θα έπρεπε να είναι;"" και ο Ν. Φ. Μικελίδης, στην "Ελευθεροτυπία" της 11ης Ιουλίου 1995, γράφει για το ύφος γραφής του Νίκου Ζωρογιαννίδη: "... κάτι ανάμεσα στο δικό μας Δημήτρη Ψαθά και τον Αμερικανό Τζέιμς Θέρμπερ...".
