Η Φρύνη ήταν μια άδολη ψυχή και μια ευαίσθητη καρδιά. Είχε όλη τη δροσιά των νιάτων και της ομορφιάς της. Παράδοξο για μια νέα, συνδύαζε την αθωότητα με την ωριμότητα. Είχε μια έμφυτη ευγένεια που την έκανε ακαταμάχητη, χωρίς να προσπαθεί διόλου. Η ανέλπιστη αυτή σμίξη της ευγένειας με την αθωότητα, την έκανε ένα τέλειο πλάσμα. Αυτό που γοήτευε αφάνταστα τον Ιάσονα στη Φρύνη, ήταν η αφέλειά της. Ήταν τόσο αθώα. Είχε βαθύ και στοχαστικό βλέμμα όταν της μιλούσε και αυτό την μάγευε. Ο λόγος του ήταν χειμαρρώδης και η φωνή του βαθιά και μπάσα. Εκείνη ήταν πανέμορφη. Μια απαράμιλλη ομορφιά. Ο γυμνός, λευκός λαιμός της τον συγκινούσε όσο τίποτε άλλο.
Ο Λαέρτης έβλεπε αυτή τη συμπεριφορά του Θησέα και παραξενεύτηκε. Ακόμα και η Καστάνκα κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε.
- Τι σου συμβαίνει Θησέα, τον ρώτησε ο Λαέρτης με περιέργεια.
- Χθες πήρα το πρώτο μου φιλί, απάντησε όλος χαρά ο Θησέας.
Ο Λαέρτης χαμογέλασε και με ’κείνο το βαθυστόχαστο ύφος του, του είπε σοβαρά.
- Τη γυναίκα που θα αγαπήσεις, δεν πρέπει να την παντρευτείς αγόρι μου!
Οι ήρωές μου, αγαπητέ αναγνώστη, είναι πρόσωπα βαθύτατα αντιφατικά και τραγικά, βγαλμένα από τα σπλάχνα αυτής της κοινωνίας. Είναι πρόσωπα που λες και έχουν ξεπηδήσει από τον μύθο μιας αρχαίας τραγωδίας, που διαπράττουν την ύβρι, επέρχεται η νέμεσις και σε κάποιους από αυτούς ακολουθεί η κάθαρσις.
