Οι δημόσιες συμβάσεις στην ενωσιακή έννομη τάξη

Στο έργο αυτό αναλύεται η θέσπιση των «δικονομικών» Οδηγιών για τις δημόσιες συμβάσεις αλλά και η σημαντική ενίσχυση της παρεχόμενης πραγματικής δικαστικής προστασίας που αυτές επέφεραν στον τομέα αυτό, αναδεικνύοντας την κρισιμότητα του θεμελιώδους δικαιώματος δικαστικής προστασίας στα πλαίσια του Κράτους Δικαίου, που οι ίδιες οι Συνθήκες αλλά και ο Χ.Θ.Δ κατοχυρώνουν. Το ενιαίο πλέον αυτό «δικονομικό» σύστημα ήρθε να συνενώσει και να συναρθρώσει τις γενικές αρχές, το πρωτογενές και δευτερογενές δίκαιο, τη νομολογία του Δ.Ε.Ε, διαμορφώνοντας και συγκροτώντας ένα κανονιστικό πλέγμα για τις δημόσιες συμβάσεις, ένα «νομικό τόπο» στον πυρήνα ακριβώς της ενωσιακής έννομης τάξης, αυτής της «σύνθετης πολιτείας». Σε μια επάλληλη ανάγνωση αναδεικνύεται ο κομβικός ρόλος του Δ.Ε.Ε στα πλαίσια τόσο του «διαλόγου» με τα εθνικά δικαστήρια των κρατών – μελών δια «του ιδιοφυούς» μηχανισμού της προδικαστικής παραπομπής (του άρθρου 267 Σ.Λ.Ε.Ε), όσο και της «ακτιβιστικής» καλούμενης νομολογίας του, μιας και η εξέλιξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν θα ήταν νοητή χωρίς ακριβώς αυτή τη νομολογία του Δικαστηρίου. Η «μοναδική» αυτή δικαιϊκή δημιουργία – μέσω του προδικαστικού ερωτήματος – καταβλήθηκε στο παρόν έργο προσπάθεια προκειμένου να ενταχθεί στη «χαρτογράφηση» αυτή, όχι σαν «στατικό αντίγραφο του είναι», αλλά σαν συνεχής – διαρκής θέσμιση και λειτουργία δικαιϊκή, που διευρύνει την αυτόνομη ανάπτυξη της ίδιας αυτής της κοινότητας δικαίου. Οι επιλεγείσες αποφάσεις του Δ.Ε.Ε – ιδωμένες σαν «σημαίνουσες στιγμές» μιας διαρκούς αφήγησης – διαμορφώνουν ένα οδηγητικό μοτίβο στον «χάρτη» μας αυτό, διαρθρωμένο με ένα συνεχές «corpus υποσημειώσεων» και όλες αποτελούν «ίχνη» της διαρκούς παρουσίας του Δικαστηρίου, σαν μέρος της κριτικής επιστήμης της ιστορίας που επικαλείται τη συνοχή της μνήμης, με συνεχείς παραπομπές σε αυτό το «παλίμψηστο» των αυθεντικών κειμένων.