Αντικείμενο της μονογραφίας αποτελεί η ανάδειξη των νέων αντιλήψεων που κυριαρχούν στο δίκαιο περιβάλλοντος. Ειδικότερα, επισημαίνεται η «αλλαγή τακτικής» που παρατηρείται κυρίως την τελευταία δεκαετία στο ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος, τόσο σε διεθνές όσο και σε Κοινοτικό επίπεδο, και αφορά τη μετακίνηση από την παραδοσιακή αντιμετώπιση του επίμαχου ζητήματος, που είναι η άμεση ρύθμιση, προς νεότερους μηχανισμούς πιο αποτελεσματικούς, αποδοτικούς και ευέλικτους.
Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, τονίζεται στη μονογραφία ότι το ενδιαφέρον αυτής εστιάστηκε κυρίως σε οικονομικά εργαλεία, τα οποία παρουσιάζουν περισσότερα ή λιγότερα «ρυθμιστικά στοιχεία». Ως άμεσα οικονομικά εργαλεία χαρακτηρίζονται και παρουσιάζονται οι περιβαλλοντικοί φόροι και επιβαρύνσεις, οι ενισχύσεις και οι εμπορεύσιμες άδειες. Στα έμμεσα οικονομικά εργαλεία εντάσσονται οι ευέλικτοι μηχανισμοί της οικολογικής σήμανσης και πιστοποίησης αφενός και ο μηχανισμός των περιβαλλοντικών συμφωνιών αφετέρου. Παρουσιάζεται επίσης η αρχή ο «ρυπαίνων πληρώνει» και αναλύεται τόσο ως προς το περιεχόμενό της όσο και ως προς τις λειτουργίες της.
Τέλος, ακολουθούν ορισμένες εκτιμήσεις για τη «δεύτερη γενιά του κοινοτικού περιβαλλοντικού δικαίου», καθώς και για την τάση που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα για επαναρρύθμιση, και μάλιστα ποιοτικά, από διαδικαστική άποψη, πλαίσια.
