Αντικείμενο της μελέτης αυτής είναι οι στερεότυπες εκφράσεις της νέας ελληνικής και η διδακτική τους σε αλλόγλωσσους μαθητές.
Στην πρώτη ενότητα παρουσιάζονται ορισμοί και ταξινομήσεις των στερεότυπων εκφράσεων και διαχωρίζονται από τα πολυλεκτικά σύνθετα και τις ελεύθερες ακολουθίες λέξεων. Παρουσιάζονται οι γραμματικοί περιορισμοί (π.χ. στους δυνατούς μετασχηματισμούς) που ισχύουν στις στερεότυπες εκφράσεις και περγράφονται λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά τους (π.χ. ο βαθμός συνθετικότηταςτης σημασίας). Επιπλέον, αναλύονται οι τρεις κύριοι λόγοι που είναι δυνατό να μετριάσουν τη σταθερότητα των στερεότυπων εκφράσεων, δηλαδή η ύπαρξη ποικιλιών, το φαινόμενο της αποπαγίωσης και η παρετυμολογία. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στο θέμα της λεξικογραφικής πραγμάτευσης των στερεότυπων εκφράσεων. Η δεύτερη ενότητα αφορά τη διδακτική των εκφράσεων. Παρουσιάζονται συνοπτικά ψυχογλωσσολογικά μοντέλα που ερμηνεύουν τις στρατηγικές μάθησης τις οποίες χρησιμοποιούν οι διδασκόμενοι όσον αφορά τις στερεότυπες εκφράσεις, και γίνεται αναφορά σε εργασίες αντιπαραβολικής ανάλυσης στερεότυπων εκφράσεων των γλωσσών του βαλκανικού χώρου. Οι συγγραφείς, τέλος, αφού εντοπίσουν ορισμένες δυσκολίες που είναι πιθανό να συναντήσουν οι διδάσκοντες κατά τη διδασκαλία των στερεότυπων εκφράσεων, προτείνουν δομικές και επικοινωνιακές ασκήσεις.
Μη Διαθέσιμο
