Ιταλία, 1922. Η φασιστική λαίλαπα έχει κατακλύσει σχεδόν όλη την ιταλική χερσόνησο. Οι ηρωικές εστίες αντίστασης σβήνουν η μία μετά την άλλη. Η απογοήτευση και η ανησυχία έχει κυριεύσει το αντιφασιστικό στρατόπεδο που τσακίζεται από την καταστολή και ταλανίζεται από τις εσωτερικής διαιρέσεις. Κι όμως, κάποιοι δεν το βάζουν κάτω! Είναι ο λαός της Πάρμας, οι κάτοικοι του Ολτρετορέντε και των άλλων λαϊκών συνοικιών της πόλης, αυτοί "που μπορεί τη μέση να την τσάκιζαν μέρα-νύχτα, αλλά το κεφάλι δεν το έσκυβαν ποτέ". Τον Αύγουστο του 1922, υπό την ηγεσία του θρυλικού Γκουίντο Πιτσέλι και με τους Αρντίτι ντελ Πόπολο στο πλευρό τους, θα υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις ορδές των φασιστών. Όπως θα παραδεχτεί και ο Ίταλο Μπάλμπο, το πρωτοπαλίκαρο του Μουσολίνι, "για πρώτη φορά, ο φασισμός έχει να αντιμετωπίσει έναν ετοιμοπόλεμο και οργανωμένο εχθρό, αρματωμένο και καλά εξοπλισμένο, και κυρίως αποφασισμένο να αντισταθεί μέχρις εσχάτων".
Πάρμα, 1972. Πενήντα χρόνια μετά ο αγωνιστής της αριστεράς Μάριο Λούπο δολοφονείται από του νεοφασίστες. Η πίκρα και η οργή ξεχειλίζουν. Μοιραία, στη σκέψη όλων έρχονται τα γεγονότα του ’22. Τη μέρα της κηδείας του, μέσα από τις αναμνήσεις ενός ηλικιωμένου Αρντίτο, ξαναζωντανεύουν τα θρυλικά οδοφράγματα, αλλά και οι διαφορετικοί κόσμοι που τέθηκαν αντιμέτωποι εκείνον τον μακρινό Αύγουστο.
