Τα μάτια μου είχαν σφαλίσει τη στιγμή που είδα τον θάνατο· είχε έρθει νωρίς ο κακορίζικος, μα όχι για μένα, κι όμως εμένα θανάτωσε. Γιατί, όπως λένε, ο θάνατος είναι μια σκληρή αλήθεια και η ζωή ένα όμορφο ψέμα. Αυτό εξάλλου μου είχε αποδείξει η ζωή. Μα είχα μέλλον μπροστά μου, ήμουν μόλις είκοσι ετών. "Η ζωή έχει πάντα ανατροπές, ποτέ δεν ησυχάζει. Θα σε τσιγκλάει εκεί που δεν το περιμένεις, μα να χαμογελάς για να ξορκίσεις το κακό, να το κοροϊδεύεις, κι εκείνο μόνο ανεπαίσθητα θα σε αγγίζει", έλεγε η γιαγιά μου. Παιδί ήμουν ακόμη, αλλά δεν το λησμόνησα. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Μας ξερίζωσαν απ' τον τόπο μας, ρήμαξαν το σπιτικό, την οικογένειά μας.
Σ' ένα απομακρυσμένο χωριό του Πηλίου η κυρα-Φιλιώ με τις δυο κόρες της, Λουίζα και Βαλεριάνα, στιγματίζονται ως μάγισσες. Η μικρή κοινωνία του χωριού δείχνει έντονα την αποστροφή της στα πρόσωπά τους. Ένας αδιάφορος πατέρας, ένας παλιός μύθος κρυμμένος χρόνια κάτω απο τη γη και η αλήθεια που κουκουλώνεται απο οικεία πρόσωπα που σιωπούν. Ένας απρόσμενος θάνατος θα φέρει την ανισορροπία στις ζωές των δύο αδελφών που θ' αναγκαστούν να επιλέξουν διαφορετικά μονοπάτια. Η πορεία των χρόνων τις φέρνει αντιμέτωπες με μια σκληρή αλήθεια που ποτέ δεν φαντάζονταν.
Ένα ταξίδι από τα γραφικά χωριά του Πηλίου μέχρι τα Αναφιώτικα της Αθήνας. Ένα βιβλίο γι' αυτό που ο άνθρωπος ορίζει ως τύχη, μοίρα, γραφτό ή κάρμα και πεπρωμένο.
Η Εύα Καραδημήτρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε ειδικός προσχολικής αγωγής για ΑΜΕΑ. Εργάστηκε ως παιδαγωγός σε παιδικούς σταθμούς και απασχολήθηκε σε κατασκηνώσεις και ιδρύματα ειδικής αγωγής στην Αττική. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα ζώα, στη φύση και στα παιδιά. Το "Ποτάμι με τα μαύρα βότσαλα" είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα, αλλά από παιδί, στην ηλικία των δέκα ετών, είχε ήδη φτιάξει τη δική της ποιητική συλλογή, κόμιξ και τραγούδια. Η καλλιτεχνική της φύση ήταν αρκετά έντονη με έφεση στο τραγούδι και τη ζωγραφική.
