Ν Υ Χ Θ Η Μ Ε Ρ Ο Ν
«Νυχθημερόν ο έρωτας
Νυχθημερόν κι ο πόνος»
έγραφε ένα προσχέδιο αγιογραφίας
στο ράφι μιας βιβλιοθήκης από όνειρα
κάπου σε μια δεκαετία του περασμένου αιώνα.
Πώς κάλπασε έτσι το φτερωτό άρμα του χρόνου
πάνω από τα κόκκαλα των εραστών;
Πώς ξέφυγε τόσος χρόνος
από τις χούφτες
μιας παλάμης στιβαρής
γιομάτης όνειρα και υποσχέσεις;
Πώς σπαταλήθηκε τόσο νερό
στην ξηρασία μιας ανυπότακτης στεριάς
χωρίς αλφάβητο, συντακτικό
γραμματική και ορθογραφία;
Δεν είναι η δικαίωση ο προορισμός
μονάχα το χώμα της σιωπής
και εκείνο το απεγνωσμένο βλέμμα
στην αγχόνη του αποχωρισμού
παραμένουν ο δρόμος
για την Ουτοπία μιας στιγμής
εκεί που το αίμα αλυχτά
εκεί που το μέσα σύμπαν ημερεύει.
«Νυχθημερόν ο έρωτας
Νυχθημερόν κι ο πόνος»
έγραφε ένα προσχέδιο αγιογραφίας στο ράφι
μιας βιβλιοθήκης από όνειρα
κάπου σε μια δεκαετία του περασμένου αιώνα.
