Η μουσική επένδυση και ο τρόπος εκφοράς των μοντέρνων ραπ τραγουδιών φαίνεται να μην απέχει και πολύ από τον τρόπο της αρχαίας και της μεσαιωνικής ποίησης, κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό: και ο ραψωδός της αρχαιότητας συνενώνει στα άσματά του λόγο, μέλος και ρυθμό.
Οι συνέπειες αυτής της σύγκρισης μας οδηγούν σε νέα συμπεράσματα και σε μια νέα εκτίμηση της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας (και της εξέλιξης των υφολογικών ειδών της), κυρίως από την μετακλασική εποχή και έπειτα μέχρι σήμερα. Στα επιμέρους κεφάλαια αξιοποιούνται τα πορίσματα πρόσφατων ερευνών που έχουν σχέση με θέματα όπως: "ο συγγραφέας ως συνθέτης και ερμηνευτής", "Για ποιο σκοπό χρειάζονταν οι αρχαίοι Έλληνες το αλφάβητο;", "μάθημα ανάγνωσης= μάθημα μουσικής" αλλά και "Modern Greek" ή "Έλληνες και Ευρώπη".
Το υφάδι, που διατρέχει και νοηματοδοτεί την ποικιλία αυτή των θεμάτων, είναι η έντεχνη προφορική πρόσληψη της "λογοτεχνίας", η αναφορά στους τραγουδιστές και αφηγητές που την παρουσίαζαν σε "κύκλο ακροατών".
