«Όµως η γιορτή έφτασε στο τέλος της. Φύγε ευγνωµονώντας και µε σεµνότητα. Παραχώρησε σε άλλους τη θέση σου. Πρέπει να γεννηθούν κι άλλοι, όπως ακριβώς γεννήθηκες κι εσύ, και αφού γεννηθούν, πρέπει να αποκτήσουν ένα κοµµάτι γης και σπίτια και όλα τα αναγκαία για να µπορέσουν να ζήσουν. Τι θα γινόταν αν όσοι ήρθαν πρώτοι δεν έφευγαν; Γιατί είσαι άπληστος; Γιατί είσαι ανικανοποίητος; Γιατί επιβαρύνεις τον κόσµο µας;
– Εντάξει, αλλά θέλω να έχω µαζί µου τα παιδάκια και τη γυναίκα µου.
– Γιατί, σε σένα ανήκουν; Όχι σε εκείνον που τους έδωσε σε σένα; Σε κείνον που έπλασε και σένα; Δεν είναι αναπόφευκτο να αποχωριστείς κάτι που δεν σου ανήκει; Να το παραχωρήσεις στον ανώτερο;
– Γιατί µε έφερε στον κόσµο υπό αυτούς τους όρους;
– Αν δεν σου αρέσει, φύγε! Δεν έχει ανάγκη θεατές µεµψίµοιρους. Θέλει αυτούς που γιορτάζουν µαζί του, χορεύουν, χειροκροτούν µε θέρµη, συµπορεύονται µε το θέληµά του και ψάλλουν τους ύµνους της ιερής γιορτής».
Στο σηµερινό κόσµο όπου η ελευθερία συχνά συγχέεται µε την κατανάλωση, τις απεριόριστες επιλογές και την κοινωνική ανέλιξη, ο Επίκτητος έρχεται να µας υπενθυµίσει ότι η ελευθερία ξεκινά όταν παύουµε να είµαστε δούλοι των επιθυµιών και των φόβων µας. Το έργο αποτελεί ουσιαστικά ένα κάλεσµα του αναγνώστη για αυτογνωσία και πνευµατική απελευθέρωση από τα δεσµά της εγωπάθειας.
Ο Επίκτητος γεννήθηκε κατά τα 50 μ.Χ. στην Ιεράπολη της Φρυγίας από ασήμαντους γονείς. Τον βρίσκουμε αργότερα δούλο του Επαφρόδιτου, απελεύθερου και ευνοούμενου του Νέρωνα. Στη Ρώμη ακολούθησε τα μαθήματα ενός γνωστού Στωικού δασκάλου και, σαν πήρε την ελευθερία του, άρχισε κι αυτός να διδάσκει. Όλη του τη ζωή εφάρμοσε τίμια τις αρχές που δίδασκε. Έζησε φτωχικά και το σπίτι του, έλεγαν, δεν χρειάστηκε ποτέ κλειδαριά.
