Μπορεί κάποιο παράσιτο να οδηγήσει ένα έντομο στην αυτοκτονία και τον άνθρωπο στη σχιζοφρένεια; Μπορεί η "σιωπή" ενός γονιδίου να επηρεάζει τον καρκίνο; Τι ρόλο μπορεί να παίζει το βιολογικό μας ρολόι στη θεραπεία του; Θα φθάσει ο άνθρωπος να ζει εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια, εφαρμόζοντας τον κατάλληλο συνδυασμό χημικών και γενετικών στρατηγικών; Μήπως η ανάπτυξη των θηλαστικών, άρα και του είδους μας, οφείλεται στο κύμα ρετροϊών που κατέκλυσε τη Γη πριν από 170 εκατομμύρια χρόνια; Ποιες φοβερές γυναίκες καταλαβαίνουν το ψέμα απ' το χρώμα του προσώπου μας και πόσο κίνδυνο μπορεί να κρύβει μια ζωή χωρίς πόνο; Γιατί τα μιτοχόνδρια οδήγησαν στον θάνατο την 27χρονη Σουηδέζα που ίδρωνε ακόμα κι αν έκανε πολύ κρύο;
Με ύφος αφηγηματικό, συχνά σε πρώτο πρόσωπο και πάντα με διάθεση φιλοσοφική, ενίοτε και ποιητική, ο συγγραφέας, προσπαθώντας να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα και σε πολλά άλλα, μεταφέρει τον αναγνώστη σ' έναν κόσμο συναρπαστικό, που ώς τώρα έμοιαζε δυσνόητος και απρόσιτος: τον αόρατο κόσμο της Μοριακής και Κυτταρικής Βιολογίας, της Βιοχημείας και της Γενετικής. Τον κόσμο της αυτογνωσίας μας.
Το "Πέρα απ' τα γονίδια" περιλαμβάνει μια σειρά άρθρων-δοκιμίων που δημοσίευσε ο μεγάλος Αυστριακός βιολόγος και βιοχημικός Gottfried Schatz στο ένθετο της Neue Zurcher Zeitung (NZZ), της πιο σοβαρής και έγκυρης ελβετικής εφημερίδας.
Ο Gottfried Schatz γεννήθηκε το 1936 στο Στρεμ, ένα μικρό χωριό κοντά στα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας. Μεγάλωσε στο Γκρατς και σε ηλικία 16 χρονών παρακολούθησε για ένα σχολικό έτος μαθήματα σε σχολείο στις ΗΠΑ. Αφού σπούδασε χημεία, στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς, εργάστηκε ως βοηθός στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ως μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Έρευνας για τη Δημόσια Υγεία (Public Health Research Institute), στη Νέα Υόρκη. Από το 1968 έως το 1974 ήταν Καθηγητής Βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο Cornell, στην Ithaca των ΗΠΑ. Το 1974 δέχτηκε την πρόσκληση του Πανεπιστημίου της Βασιλείας να επανδρώσει το ινστιτούτο Biozentrum, που μόλις είχε αρχίσει να λειτουργεί. Εκεί εργάστηκε επί 25 χρόνια και κατά περιόδους διετέλεσε διευθυντής του. Η επιστημονική του δουλειά είναι σε μεγάλο βαθμό αφιερωμένη στον τρόπο λειτουργίας και τη δομή των μιτοχονδρίων, των «εργοστασίων παραγωγής ενέργειας» των κυττάρων. Σε συνεργασία με άλλους επιστήμονες ανακάλυψε ότι τα μιτοχόνδρια διαθέτουν δικό τους DNA. Για το ερευνητικό έργο του τιμήθηκε με πολλά σημαντικά βραβεία και ακαδημαϊκούς τίτλους. Μετά τη συνταξιοδότησή του, διετέλεσε επί 4 έτη Πρόεδρος του Ελβετικού Συμβουλίου Επιστήμης και Τεχνολογίας. Στη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε ως βιολονίστας στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Γκρατς και σε ορχήστρες διαφόρων τοπικών θεάτρων όπερας. Με την Δανέζα σύζυγό του, έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.
