Η θεραπευτική πρακτική της ψυχιατρικής, μέσα στο άσυλο αρχικά, έξω από αυτό τα τελευταία χρόνια, οργανώνεται υπό την καθοριστική επιρροή συγκεκριμένων παραστάσεων σχετικά με το υποκείμενο. Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε επαρκώς την εξέλιξη του ψυχιατρικού θεσμού εάν δεν εξετάσουμε τις παραστάσεις αυτές, οι οποίες συνενώνουν, στο πεδίο της καθημερινότητας, την επιστημονική θεωρία και τις θεραπευτικές εφαρμογές. Όσον αφορά την ανάπτυξη των κοινοτικού τύπου ψυχιατρικών υπηρεσιών ιδιαιτέρως, οφείλουμε να εξετάσουμε σε βάθος τις ιδεολογικές μεταστροφές της θεραπευτικής πρακτικής, σε συνάρτηση με τις δομικές μεταβολές της θεραπευτικής σχέσης. Και οι δύο αυτές διαστάσεις της κοινοτικής ψυχιατρικής παραπέμπουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μορφοποιημένες κοινωνικά παραστάσεις για το υποκείμενο που πάσχει και για το υποκείμενο που καλείται να διαχειριστεί την ψυχική οδύνη, προτείνοντας θεραπευτικές λύσεις. Το βιβλίο εστιάζεται στο εγχείρημα αναδιοργάνωσης της θεραπευτικής σχέσης, ως αποτέλεσμα της εγκατάστασης της ψυχιατρικής έξω από τα τείχη του ασύλου, εξετάζοντας, υπό την οπτική της κοινωνιολογίας, τον τύπο της υποκειμενικότητας που προτάσσεται, ως ιδεολογικό προαπαιτούμενο της νέας ψυχιατρικής εποχής.
Ο Μανόλης Τζανάκης είναι λέκτορας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο αντικείμενο «Κοινωνιολογία της ασθένειας και των ιατρικών θεσμών». Έχει σπουδάσει κοινωνιολογία στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε ζητήματα κοινωνιολογίας της υγείας, με έμφαση την ψυχική υγεία, ιδιαίτερα όσον αφορά τις διαδικασίες κοινωνικής μορφοποίησης της υποκειμενικότητας, καθώς και τους επιστημολογικούς όρους διάκρισης ψυχικού, βιολογικού και κοινωνικού. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, σε κοινωνιολογικά και ιατρικά επιστημονικά περιοδικά, σε συλλογικούς τόμους και πρακτικά συνεδρίων και έχει συμμετάσχει σε ημερίδες, πανελλήνια και διεθνή επιστημονικά συνέδρια.
