ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ Νο.10
Ήταν κάποτε ένας κοκκινομάλλης που δεν είχε ούτε
μάτια ούτε αυτιά.
Δεν είχε ούτε μαλλιά και συνεπώς κοκκινομάλλη τον
έλεγαν μόνο υποθετικά.
Δεν μπορούσε να μιλήσει, γιατί δεν είχε στόμα. Ούτε και
μύτη είχε.
Δεν είχε χέρια, ούτε και πόδια. Ούτε κοιλιά είχε, ούτε
πλάτη, ούτε σπονδυλική στήλη, ούτε εντόσθια. Δεν είχε
τίποτε! Αρα δεν μπορούμε να ξέρουμε για ποιόν άνθρωπο
πρόκειται.
Καλύτερα λοιπόν να σταματήσουμε ν' ασχολούμαστε
μαζί του.
Ο Δανιήλ Χάρμς (ψευδώνυμο του Δανιήλ Ιβάνοβιτς Γιουβατσόφ), σχεδόν άγνωστος μέχρι πριν από λίγα χρόνια, έχει πλέον αναγνωριστεί ως ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της ρωσικής πρωτοπορίας του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, ενώ σταδιακά καταλαμβάνει μια θέση μεταξύ των σημαντικών δημιουργών της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε το 1905 στην Αγία Πετρούπολη. Πρωτοεμφανίστηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους της πόλης στα μέσα της δεκαετίας του 1920, κυρίως ως ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, και το 1927 συμμετείχε στην ίδρυση της Ένωσης Πραγματικής Τέχνης (ΟΜΠΕΡΙΟΥ). Στα τέλη του 1931 συνελήφθη, φυλακίστηκε και στη συνέχεια εκτοπίστηκε για λίγους μήνες στην πόλη Κουρσκ με την κατηγορία της "οργάνωσης και συμμετοχής σε παράνομη, αντισοβιετική ένωση λογοτεχνών". Τον Αύγουστο του 1941 συνελήφθη για δεύτερη φορά, κατηγορούμενος για ντεφετιστική προπαγάνδα, και τον Φεβρουάριο του 1942 πέθανε, πιθανότατα από ασιτία, στην ψυχιατρική πτέρυγα των φυλακών Κρεστί του Λένινγκραντ κατά τον αποκλεισμό της πόλης από τα γερμανικά στρατεύματα.
Ο Δανιήλ Χαρμς βιοποριζόταν από τη συνεργασία με παιδικά περιοδικά και τη συγγραφή παιδικών βιβλίων, ενώ τα μόνα έργα του που δεν ανήκουν στην παιδική λογοτεχνία και εκδόθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του ήταν δύο ποιήματα.
Η διάσωση του έργου του οφείλεται κατά κύριο λόγο στον στενό του φίλο Γιάκοφ Ντρούσκιν, που, μετά το θάνατο του Χαρμς, με κίνδυνο της ζωής του φύλαξε επί δεκαετίες τα χειρόγραφα του μέσα σε μια βαλίτσα στο διάδρομο του κοινοβιακού διαμερίσματος όπου ζούσε.
